بی‌ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی

فکر می کنم تا اینجایی که خدا قوت داده و دورِ زندگی م تا این روز تا این ساعت تا این دقیقه، کند یا تند چرخیده و کم نیاورده، بدهکار کسی هستم که تحملم کرد. آره یکی از این بنده های خدا کسی که تو خیالاتم باهاش می پریدم و دم و دمسازم بود، اومد و در گوشم زمزمه کرد، بهم فهموند که دیگه بچه نیستم، که زندگی من هم شبیه خیلی از اتفاقات اطرافم فراز و فرود زیاد داشته و فرصتی برای کج گذاشتن قدم نیست.

ولی با من قرار گذاشته بود همراه من باشه، ولی کو! خبری داری! می ترسم صبر ایّوب، از این شهره به عالم شکنم (شاطرعباس صبوحی).

بی‌ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی

چون بهاران می‎رسد با من خزانی می‎کند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند

آنچه گردون می‎کند با ما نهانی می‎کند

می‌رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان

دفتر دوران ما هم بایگانی می‌کند

شهریارا گو دل از ما مهربانان مشکنید

ور نه قاضی در قضا نامهربانی می‎کند

                                        شهریار

دوستم سارا لیتمن

ادامه مطلب

رنگ و لعاب زندگی شهری

ادامه مطلب

از نظر من خداوردی احمق بود

ادامه مطلب

قصه ای برای تصویر 3 [مجسمه پدری که هرگز ندید]

ادامه مطلب

مراحل nتایی در زندگی جوانان!

با شروع مرحله ای جدید از تحصیلات دانشگاهی میرم تو لاک تا برای چند ماه چند جلد کتاب قطور و البته حجیم رو برای آمادگی تو آزمون ها بخوانم، و فکر می کنم با خواندن این چند جلد کتاب قطور و البته حجیم، به قول مادرم، دانشمندی برای ائل و تبارمان بشوم.

در این هیری ویری از خواندن چند جلد رمان پیشنهادی از طرف دوستان نیز غافل نشده ایم و تدارکات جالبی برای این چند ماه چیده ایم.

این چند ماه شاید کمی این ورها نپلکیدم، مواظب خودتان باشید :)

میهمان خوش قدم

ادامه مطلب

زرد، نارنجی، قهوه ای

همه ی برگ های سبز روزی پاپیچ شاخه هایم بودند، با باد خفیفی می لرزیدند تمام، من همه دوست داشتنی هایم را به آغوش می کشیدم، برگ های سبز تنها روزنه امید من برای زنده ماندن، برای هم کلام شدن بودند، همنشینم بودند، امّا امروز شبیه قایقی بی پارو روی موجی از باد پائیزی بسوی سکوت زمین ،الوان زرد، نارنجی، قهوه ای را جان داده اند، آری، گویا همه ریخته اند، همه رو به سوی خوشبختیِ دوباره، مثل آدم های سکوت، پائیزی شده اند، دیگر همنشینی برای خلوت این کوچه های پیچ در پیچ نیست، گو موریانه ای باید مرا ریش ریش کند، تا صدای خش خش دردهایم به گوش برسد...

 Yildiz Tilbe - Kardelen

آلوده ام

همین که نیلی می پوشی و موقع رفتن با چند بار تکان دادن سرو ته مانتو، گرد و خاک می پرانی و همین که پشت میکنی به من و کنار جدول های رنگ به رنگ پارک قدم می گذاری برای رفتن، من تو را گم می کنم، و به کسی شبیه تو، یا قطعه عکسی مجازی از تو آلوده می شوم.

متنفرم از این اوقات تلخ

کاش به جای بوی باربیکیو، بوی ادکلن دختری مدهوشم می کرد، کاش چشمانم دنبال لباس زیبای " او " خیره می ماند، کاش زود از راه می رسید و بی معطلی بی اینکه لب خم کند می گفت دوستت دارم، کاش برای دختری خیالی یک شاخه گل سرخ می خریدم، با " او " به دور هایی که نه من اسمش را می دانم و نه " او " قدم می گذاشتیم.

کاش کسی مرا عاشق خود می کرد.