سلام

ســردی هوا بهانه ای ست بــرای آشنائیمان 

آشنایی نــامرئی من و تو 

ســرودی از بودن من ، نبودن تو

ســکوتی طولانی پشت سیم های خط تلفن

بــا صدایت سحر می کنی بانو

می تکانی تـمام بودنم را

شــوق دیدار دارم در دل

شــوق ...

عذر خواستنی ست برای استفراغ حرفهایی که به خوردمان داده اند

حوصله نکردید نخوانید.

چند پاراگرافی از زندگی کاملاً در رفاه و آسایش جوانی ایرانی،22 ساله ، سربازی نرفته ، دانشجو، مجرد (بی خیال ازدواج) ، و شاید فراری از همه چیز .

خیلی راحت و واضح می گویم ؛ با اتفاقاتی که این چند ماه افتاد یقین بدانید دیگر خسته شده ام  با این که خیلی زودترها باید دست می کشیدم امّا با گوشه امیدی تحمل کردم . قحطی مملکت بود قحطی انسانم بود. بروژوازی لای در لای با هزار پیچ و خم و ترفند که هیچ گهی هم نتوانسته است به سر بکشد. افتاده ایم بین این همه منفعت طلب وخودخواه . ارزشی برای علم وفرهنگ و این دست عقاید اصلاً وجود ندارد که ما بر سر کم لطفی آنان بحث بکنیم. هر چقدر از ما تائید و تلاش وپیگیری بود همه بر باد.نه آن تشکیلات نظامی مذهبی که آداب میهمان دعوت کردن را به ما یاد می دهند و سر میهمانی ،آنها می نشینند و ما ایستاده نظاره گر به به و چه چه ایشان می شویم، و نه معاونت آموزشی از بیخ وبن با تمام منشعباتش ، خدا به ما رحم کند آینده ای داریم به دست این آدم ها، این بی شعور ها.

از فرط در هم ریختن ، دستهایم لرزشی دارد که نمی دانم اگر مادرم می دید چه می کرد. فقط با نوشتن کمی می توانم ساکت شوم.

همه ،جایی ،پشت میزی نشسته اند تا فقط نظرات گهربارشان را با ما سهیم شوند ، در هر زمینه ای بپرسی ادعا تا انتهای دیوار چین راه دارد، حتی اگر نپرسی .

عذر خواستنی ست برای استفراغ حرفهایی که به خوردمان داده اند . وای چقدر بدم آمد از این سرزمین از این یقه سفیدها.

امروز با بحث و جدلی احمقانه بین مثلاً همکاران ، تصمیم گرفتم بی خود وقتم را صرف کسانی نکنم که ارزش بارشان نیست. امروز من قسم یاد می کنم که از این فعالیتهای مثلاً علمی ، اجتماعی دست می کشم تا همان به حال خود باشند یا درش تخته شود تا من جوان نادان بی دلیل اعصاب و روانم را برای تشکیل یک همایش ،یک کلاس ،یک مسابقه ، یا هر چیز دیگری درگیر نکنم. واقعاً متاسفم برای خودم برای افکار یکسال پیش که مسئولیتی به عهده گرفته ام که با آن فقط می شود خوب ترشی درست کرد. ما را نهی می کنند در حالی که ذره ای فعالیت نداشته اند. من مجبور به قضاوت در مورد کـسی نیستم ، خدا بر همه ما قضاوت خواهد کرد ، هم من ، هم تو ، هم شما چند نفر و هم استادی که انگار طبل تو خالی ست .در ضمن حتماً برای آنهایی که دوست دارند برای منفعت عامه مردم تلاش کنند جایی هست. این جا که سطل آشغال بود .آنجا را خدا کریم است.

خدایا این بدو بیراه گفتن هایم را بگذار برای تسلی اعصابم ، ما را ببخش.

ایمان

تنهایی سـرابی بیش نیست وقتی تـمام خـوشی ها یـواشکی دل و دماغمان را می پایند. سـوز وسرما موقتی ست تا آخــر همین ســه راه تا آخر سراشیبی کـوچه ، یا گشنگی یا تشنگی همه روزی ساعتی دقیقه ای برای مدتی تمام می شوند ، امّا رویای با تو بودن برای هر لحظه بــرای هر نیمکت برای هر راه پیاده چشمانم را خیس خیس می کند. مرا محتاج محبت کـسی نکن ،  قرص مسکنی برای این روزهایم پیدا نکن ، فقط یک لیوان آب. چشمانت هنوز نوک طنابی ست برای آرزوهایم ، یا صـدایت می تواند تـمام خــاطرات را بــرای مــن دیکلمه کند ، خنده هایت هنوز امیدیست بــرای مــن . سـکوت نـکن چیزی بگو.

 سخت نیست که بــگویم هنوز هــم دوستت دارم!

این روزها و زنبیل ذهنم !

انگار لــای محصولات و مارک های فــلان مرکز خرید، گیر افتاده باشم ، ذهنم با تخفیف تـمام، 360 درجه ای از این کلمات را می چــرخاند: سید حسن ، طــرح بهینه ، آلترناتیو ، محمد رضا، گریمور، جــــزرومد، شیر ، مدرسان شریف ، کتاب گوشه قرمز پاکزاد، انجییر،3D MAX ، در حال بارگزاری،Bektaş ve Sırtlan ، آلبرتا ، ورک شاپ ،کت و شلوار، چرخ دنده موس کافی نت پرستیژ ،عکاسی، تــرجمه ، لاسکا، Hinder، کروکودیل ، زن و معماری ، اکبر یا آقا اکبر، قمری،Pedestrian ، علی خیابانیان ، میزِ لَنگِ چای خوری انجمن ،  SWOT،  Unutabilsem، درد ، آتلیه ، فیلوگراف ، طلیسچی ، نــامدار، عمل جراحی ، J، سیبیل ، طـــراحی شهری، خـــانه و دانشگاه، بازار، Sticky Note، پوستر ، ابرو، ابهت ، یانی نمنه! ، در دستشویی دانشگاه ، لاتـــاری گرین کارت، آسفالت، تــویی که نیستی ، امید ، سربازی و تمام .

شاید این روزهای من خارج از این واژه ها جایی ندارد.

Hey Boy Playback Plz!

بلــه – چند سال است این کـاپشن سیاه و خاکستری ، راه راه و کلاه دار ، عصای جوانی مــن بوده است . از نــوجوانی تا خــود همین لحظه ای که دست به جـیب شدم. شایــد دی مــاه بود بــرادرم به انتخاب خودم این کاپشَن با تلفظ خــاص را خرید ، فروشنده آشنا بود ، سه تار می زد ، روحیه اش فرق داشت همین که سالی یکی از این کاپشن ها را می فروخت برای هفت پشتش کافی بود. نگوییم تخفیف نداد ، داد امّا طوری که انگار این ما بودیم که تخفیف نمی خواستیم ، از او اصرار از ما انکار.

قبلاً گفته بودم که با این کاپشن مثل قــرقی از کیلومترها رد مــرا می زنند و گفته بودی که به دکــمه های روی شانه هایش حساسی که هی باید سر جایشان باشند و می گویم سر جایشان هستند.

ظهر بود پرده سبز رنگ یــک تیکه در اندازه ی سه در چهار متری که همیشه داخــل دومــین ایشکاف (کمد) برای کش رفتن آماده بود ، با چسب کاغذی کار چسباندن روی دیوار را حل می کردم می ماند پایه برای دوربین که آن هم از قبل طراحی شده داشتم. همه چیز حاضر است ، دوربین ، پرده کرومات ، صدا و اگر کاپشن نو را بپوشم می شود گفت حــرکت. موضــوع اجتماعی بود ، از دیــد حرفه ای ها که ما نیستیم و نبودیم playback  روی آهنــگ مورد عــلاقه بود .

و ضبط کردن هایی که همانجا لای پوشه های زیـپ دار بـی کلید قفل ماند.

برای حسین خودم !

تــا گریه پدر زار می شود تــلنگر خفیفی تــنم را لــمس می کند ، لــرزش صدایی پشت به پشت کــوچه های همین محله در جــریان است . فــردا کــل تشکیلات محله تمام آه و ماتم و سیاهی ست. و بی تفاوتی به طرز نــاجوری پر رنــگ تر کشیده می شود و لـابد هستند 22 ساله هایی که هنوز برای گـــریه کردن پـــدر یا بــرای تحمل پــاهای بــرهنه دلیل روشن و واضحی گیر نیاورده اند ، حتی اگــر خـوب و کامل ملتفت جریان باشند هم ، بـاز با دیـدن رفـتــار ها و صــحبت هایی غیر واقع جسارت نــزدیک تر شدن را از دست می دهند.و این ماجرا ها هــر ســال تکرار خواهد شد بی هیچ تغییری ...

قدیم یعنی 10 سال پیش

میـنا لای بـابونه ها ، شـاخه گــلی سرخ ، لای عکس های کهنه آلبوم ، همه دوستش داشتند، نگاهی به سمتش چپ می شد اگر ، به خاطرش غیریتی هم می شدیم ، حتی من حتی محمد و حتی اینکه ما هر دو رقیب هم بودیم خوب چه می شود کرد دختر همسایه بود نه دیوار چسبیده ای داشتیم و نه دری به روبرو باز می شد، چند خانه آنطرف تر بودند ، پــدرش مـرد رویایی آن زمان من بود کارش این بود که دل و روده ی ماشین های قرازه را می ریختند بیرون، می نشستند به درد بخورهایش را ســوا می کردند. و من همیشه پیش پدرش مثل سیریش می لولیدم ، آچار گرفتن را از او یاد گرفتم روغن کاری را هم ، حتی ماشین 18 چرخ را ظرف چند ساعت تکه تکه می کردیم بی هیچ معطلی ، سیاه و روغنی می شدیم ، او می ایستاد و فقط نگاه می کرد ، مادرش قبل ساعت 10 برایمان استکانی چای می آورد .خوش می گذشت .

میـنا دو سـال پیش ازدواج کـرد و قبل از آن دقیقاً 8 سال پیش به خـاطر دعــوای بچه گانه سر پنچری دوچرخه خانوم ،دیگر موقع رد شدن از کوچه روبرو نمی شدیم او چپ می زد و من راست.

+دلم تنگ بود برای بازی های کودکانه ، برای خانه ای که با لاستیک های دست دوم می ساختیم ، یادش بخیر.

یک نقطه والسلام

برای زود پـیر شدن زود است . حـرف مـفت زدن نیست ، مسئله زنـدگی نـقطه ای سرگردان روی کـره زمین به این بـزرگی ست. کره ای که حرف پشت سرش تا نوک اورست ردپا دارد ، روزی می گویند تـخم مرغی ست روزی خـلافش ، روزی منفجر می شود روزی بـی آب ، طوفانی ...

صــاحب این کره خاکی با این همه نقطه ویرگول ها ، همه را آفتابی می کند حتی چتر می شود بــرای پــیاده های بـی چــتر برای روزهای تنهایی برای بــاران دل ها.

صاحب بــاران صدایت می کنم دستهایم برای ادامه تـــو را می خواهند نه یکی مثل خودم نه دو نقطه ویرگول .

آقای راننده تو رو جون هر کی دوسش داری ...

تــا تــاریکی هـوا تـا کلید خوردن چــراغ های زرد و قــرمز مـاشین ها ،تـا پـای کرکره های در حال بسته شدن مـغازه ها، سـر راهـی کـه سال ها رفته ایم و برگشته ایم کـشیک می دهم ، تـو با مـن بـودی ، دستانت سـرمای پـاییز را هیچ می کرد ، تـو بودی با شـال گـردن سفبد ،‌ با کوله پشتی دخترانه ات ،‌امـروز نرسیدم ، جـا ماندم ، تقصیر من نبود تقصیر تـرافیک و حمل و نقل و دخل و خرج آقای راننده بود ، سرش نمی شود نبایستی همه را برای منفعت یک نفر معطل کرد . برای بحث و دعوا حوصله نداشتن گاهی خوب است به قدری که نه اعصابت خراب می شود و نه خون از دماغ کسی می ریزد. فقط اشکال کار این می شود که تمام زندگانی رمانتیکت را تی می کشند. همه دوگانه سوز بودنشان می سرفد امّا این تاکسی ها و رانند هایشان انسان سوز هم تشریف دارند.

" آقا شوفر بغل پیاده می شم :همین جا یعنی!! : بله ممنون : "

کات ، از اول ...

فــردا بوی نـــان تازه فکر از سرم می پراند چشمانم از بس خسته می شود مجبورم بی دلیل گریه کنم و بــی هیچ نشانی آلــوده ی خواب شوم . فرض کنیم مــابقی جوانی مان هم مثل چند سال پیش و این سال که یک سال بزرگتر شدم بگذرد وتمام آن شدن هایی که دیگر ارزشی ندارد و فقط وقتی یادآور شویم نــیش خندی عــاید شود.  آن خیالات کودکی آن خواننده شدن ها آن فوتبالیست شدن ها و این مهندس شدن ها و این ســاعات پرکاری که امانمان می بــُرد. و مــن دیگر خسته شده ام و فقط صحنه را خالی نمی گذارم ، هستم و تــنها نــقش مــزخرف و حــال به هم زنــی را به تــن دارم . نــقش و نقاش جــدید نمی خواهم بوم نو می خواهم، که بشود برای تـمام پـلان زندگی از اول خــط کش گذاشت. مــادام که اینطور بی راهه می رویم مرا این نقشِ خسته به تباهی خواهد کشاند. مـــــی دانم...