می بخشی مرا ؟

فایده ای نداشت از همان اول حرف تو شاید درست بود

زندگی گلویم را فشار فشار می دهد و مثل تنبیه پسر بچه ای می پرسد " باز از این کارا می کنی تا بدم نفلت کنن "

من ولی قهرمان این داستان خواهم بود ، هزاران بار هم مرا مهمان شلاق هایشان کنند باز من دوستت خواهم داشت قول مردانه که قهر نمی کنم دیگر دنبال مقصر نباشم .

تو مرا بی خیال شو ، تو مرا بگذار کنار ، از فرصت های زندگی لذت ببر و قولی به من بده که اگر برگشتم عاشقم باشی ، هر روز هزاران بار دوستت دارم هایی بگویی و در آغوشم به خواب بروی

همان خدا که در آن سرما بالا سر ما بود این روزها هم همراه ماست همان خدا هر چه بخواهد آن خواهد شد.

وآن روز پایان من است

همه می گویند برو ... دیوارها ، ساعت ها ، کاغذ ها ..... به مانند دیالوگ کلیشه ای فیلم های ایرانی " می رم جای که دست کسی بهم نَرِسه" ....

شاید هنوز زود باشد . کمی سروسامان لازم است و بعد از آن ، واژه خداحافظ بر چسب ناجوری خواهد بود بر زبانم ، خداحافظ یعنی می سپارمت به خدایی که خلقت کرد یعنی دیگر این مرد عاشق را نخواهی دید و من می روم به دامان همان بیگانه هایی که آغوششان گرم باشد برای من، می روم به دل مردمی که عشق را باور دارند ، مقتضیات زمان برایشان مهم نیست ، هر جا هر زمان باشند  دوستی و عشق را در همان کوله پشتی هاشان حمل می کنند. و ما در این خاک ، مشکلات را بر عشق پیروز می دانیم شاید حق با ماست شاید حق من نبوده است که دست به آنسوی اجتماع دراز کنم ، نمی دانستم تفاوت ها در این حد آزرده خواهند کرد ... و شاید آن زمان پایان این فیلوزوف باشد شاید شخصیت را کمی تغییر دهم تا به خاطرش نه کسی را و نه خودم را آزرده خاطر نکنم و شاید آن زمان  پایان من باشد.