یه دیقه

خوب از امروز سعی می کنم وابستگی م رو به یه سری چیزها و شخص ها کم رنگ تر بکنم تا بتونم از وقت و تنهایی خودم بیش ترین استفاده رو بکنم... چقدر احمقانه و کلیشه ای.... یادمه یه روز یه مطلبی خوندم، اینکه مشکل بشر امروز اینه که نمی تونه یه دیقه پشت میز کارش بشینه و رو کارش تمرکز کنه، اگر بتونه این یک دیقه رو دندون رو جیگر بذاره می تونه به موفقیت های بزرگی دست پیدا کنه، مثلا می تونه یه طرح خوب برای رمان یا یه چیز دیگه بنویسه، می تونه به اکتشافات بزرگی دست بزنه، البته اگه بتونه بدون شلوغ کاری و تنبلی در طول یک روز یه چند ساعت روی یک موضوع تمرکز کنه

خوب منم می خوام همین راه رو برم. چون واقعاً به نقطه ای رسیدم که کاری بجز دنبال کردن علایقم ندارم، این روزا هیچ چیز و هیچ کسی هم نیست که حواسم پرت اون باشه، می تونم سکوت و خلوتی خونه رو تا دو سه ساعتی تو دستم داشته باشم، ولی خب باید بتونم روی صندلی گرم و نرمم بشینم و فکر کنم و بنویسم.

زندگیِ خوب

دلم می خواد ساعت ها زیر دوش بمانم،

می خواهم همه دلتنگی ها و منگی های این روزهایم با آب سابیده شود،

می خواهم کمی با خودم خلوت کنم،

شاید بتوانم نقشه خودکشی خودم را خیلی زود سرهم کنم،

شاید بتوان آخرین نوشته ام را در سکوت و تاریکی بنویسم،

چقدر باید زر زد به پای زندگیِ خوب،

به زندگیِ رنگارنگ.

دلم آهنگی غمگین می خواهد،

کاش می توانستم خطی از خطوط سوز و آه صدای ویولون باشم،

که تنم را پیچ می داد،

سرم گیج می رفت،

پیچ 

پیچ 

تا وقتی که می توانم تعادل دنیا را در نگاهم پیدا کنم،

ببینم قطره های آب روی پستی و بلندی صورتم پیچ می خورند،

انگار زر زدنم کارساز بوده است...

چقدر رنگ می بینم،

چقدر خوبی می بینم،

باید عجله کنم،

زندگیِ خوب منتظر من است...

قناری من

در خنثی ترین حالت روحی ام

آنجا که نه افتادن برایم مهم می شود و نه پرواز

مشتاقم پای هر چه خبر است 

در همان حجله بشکند و به گوش من نرسد

عادت بهمن است 

به من که می رسد

دهنش به زهرمار باز می شود

کو عکسی که ثابت کند 

بهار بود زمستان بهمن ماه

سبز بود 

هر جا که تو قدم میگذاشتی

هر جا که تو لانه می کردی

کنار من

در قلبم

دوستم می گفت:

هوای قناریت را داشته باش

حواست به آب و دانه اش باشد

برایش شعر بخوان

لالایی بگو

قاه قاه با او بخند

ریز ریز با او گریه کن

او را به آغوش بکش

گرمی تنش را حس کن

عطر تنش را ازبر کن

ببین چقدر زیباست... 

آخرین بار بهمن بود

درست بعد از یک دل سیر بودن در آغوش تو..

س ک و ت

س ک و ت، ریشه حرف های نگفته است،

شبیه لامپ هشداری ست که تا نورش به چشمانم می خورد، گوشه ای کز میکنم، با خودم با اطرافیانم سر هیچ و پوچ، سر بهانه های آبکی لج می کنم، کودکی کم سن و سالم، یا دیوانه ای حساس به نور زرد سکوت. من وقتی سر از سکوت فراتر می نهم، نور خورشید را می بینم، شبیه موتورهای خورشیدی، با نور تغذیه می شوم، اما اگر شب را شبیه چادرهایی سیاه رنگ بر سر من بکشند، سکوتم دیدنی ست، اعلاست، وقتی سکوت می کنم، از سکون خوشم نمی آید، چون بیشتر به یک مرده شبیه م تا آدم، هر چند حرکت کردنم من را زنده نمی کند، لااقل حس می کنم، برای زنده ماندم شبیه مرده های متحرک راه می روم و شاید قدم هایم تکه های نافرجام تلاشی باشد برای راهگشایی دوباره. س ک و ت می شکند، قدم هایم تندتر می شوند، دیگر با هیچ کس چه آشنا چه غریب لج و لج بازی و مخالفت نمی کنم، به روی همه می خندم، بعضی ها به من می خندند، و آنهایی که کف و سوت می زنند جوابشان را با کف و سوت می دهم، لاقیدی در این زندگی دست و بالام را برای خوب بودن، برای شاد بودن باز گذاشته است...مشکلی نیست تو فکرش را نکن!

امشب

امروز انقدری داد زدم و فریاد کشیدم که خسته شدم، کل انرژیم صفر شد و افتادم روی تخت اتاقم... جیغ بلد نبودم، بلد بودم جیغ میکشیدم، ولی بلد نبودم... حالا که دراز کشیدم، حس سبکی بهم دست میده، از دستش میگیرم، منو میکشه سمت خودش، سبکتر می شم، چشام رو می بندم به امروزم فکر می کنم، به این که فقط با دو ساعت بزن بکوب حالم چقدر خوب شد..دقیقا اون جایی که مجری 30 ثانیه اجازه جیغ و داد می داد، چقدر حالم خوب میشد، چقدر من احتیاج داشتم به فریاد کشیدن...حس خوبی داشت امشب، مثل حس اون روزی که برای اولین بار مخاطب یه نفر شده بودم، مثل حس یه روز قدم زدن زیر بارون، مگه از اینم رویایی تر و شاعرانه تر چیزی داریم...امشب خیلی خوب بود، این رو می نویسم تا یادم باشه دفتر عمر منم پتانسیل اینو داره که خوب و باحال تا بخوره، تا تو تصمیمی که گرفتم ثابت قدم باشم. شب بخیر

بعد از این

سعی می کنم وقتی منگم
وقتی شانه ای برای گریه کردن می خواهم
دیگر زنگ در تو را نزنم
سعی می کنم مهربانی تو را خاطره کنم
تا یاد بگیرم
از امروز روی پای خودم بایستم
همچون کودکانی
که تازه تتی پتی می کنند
بعد از این روزها و لحظه ها یاد می گیرم
که چگونه سفر کنم
از زیر دریا تا اوج آسمان
تنهای تنها ...

وقتى

وقتی با هم حرف میزنیم
خودم را بی دست و پا می بینم
که دیگر نای راه رفتن هم از من سلب می شود
وقتی با او حرف میزنم،
انگار مغزم سوت می کشد،
قلبم تیر می کشد،
زبانم خشک می شود،
وقتی برای او حرف میزنم، جمله هایم، همه سر و ته شده و کوتاه است،
وقتی با او معاشقه می کنیم، خودم را، جزو انسان های برگزیده این کره، خاکی می دانم
وقتی اینقدر از نزدیک به چشمان او خیره می شوم
خودم را خوشبخت می بینم

نصف جانم !

شب از نیمه گذشت، 

دلم نصف جان شد.

تو آمدی، میان دستانم تو را به سمت خودم کشیدم،

انگار آغوشم سال ها در حبس بود،

چه شیرین بود آن حکم وصال،

یعنی همان بوسیدن تو 

در نیمه دیگر شب

جان من

عطر تنت نصف جانم را خرید

باقی دیوانگی بود جان من

آخر جنس ما دیوانگی ست

تو و من 

دیوانه یکدیگریم.

 

Deniz Seki - Bu Sevda Bu Şehre Sığmaz

 

 

فرکانس من و تو

در نطفه ی هر بوسه ی عشق
نغمه ای از تابش خورشید
بارش شر شر باران
و نهالی باید کاشت به بلندای احساس بین من و تو
در زمینی که گرداگرد آن
فرکانس من و تو
حلقه به حلقه
به پیش می تازد...

مثلا یلدا بود

مثلا امشب یلدا بود، طولانی ترین شب سال. با پدر تنها بودیم، پدر دنبال قاتل سفیر روسیه در استانبول بود، من تکالیف کلاس زبانم را می نوشتم، گاهی عکس های یلدایی بچه ها را لایک می کردم و گاهی به صدای حلب حلب گفتن قاتل گوش میدادم، امشب مثلا یلدا بود. امشب حتی تنهاتر از هر شب دیگری بودم، مثلا شب یلدا بود، مثلا خانواده ها دور هم جمع بودند، اما خانه ما خلوت بود، همیشه اینگونه بوده است. شب یلدا بود، من در سایت سنجش دنبال دکتری  بودم، در اتاقم تنها کز کرده بودم، به صدای کمانچه گوش میدادم، همه چی آرام بود، آرام آرام حس می کردم این ویژه بودن و طولانی بودن این شب یلدا را... به سرم می زد بروم و هندوانه بخرم، بسرم می زد منم دستی بجنبانم و سفره ای چیزی پهن کنم و مثلا دور هم باشیم، اما کسی نبود، پدر از قاتل آندری کارلوف بازجویی می کرد، من مشق شب می نوشتم، بی خود و بی جهت وقت را می کشتیم، و اصلا کسی از ما بازجویی نمی کرد، مثلا شب یلدا بود.