کافی ست با یک سلام مخاطبم شوی
مثل دیشب
که گل از گلمان شکفته بود
دیشب با صدای بلند جار زدم
که یادگار عشق را
با دستانم
در برهوتی چال کنم
همه جا ولوله بود
خیابان ها
شلوغ ترین نقطه شهر
همه می پرسیدند
چه خبر است؟
مضحکه است
و فحش می دادند
من همه صداهای اطرافم را می شنیدم
صدای آن پیرمرد دست فروش
بمیری که زدی زیر کاسه کوزه مان
بساطتش را کول می کند
شما هم اگر حوصله نکردید نخوانید، مثل او که حوصله نکرد...
وقتی هنوز معنی واقعی ازدواج و یا رابطه با دختر را نمی دانستم، با دیدن هر زوج جوانی خودم و تو را در کالبد آنها تجسم می کردم، فکر می کردم حق همه آدم ها این است که در جوانی با شخصی آشنا بشوند و بقیه عمرشان را با او بسر کنند، آن زمان ها هنوز چهره زیبای تو را ندیده بودم، تصویرت بیش تر سیاه و سفید و بریده و بریده بود، وقتی چشمانم را می بستم، در زمینه ای آغشته به سیاهی، گاهی چشمانت، گاهی شکل کامل چهره ات و گهگاهی خنده هایت را می دیدم، من برنامه ام این بود که تو ایرانی نباشی، بیشتر دخترهایی که دوستشان داشتم خارجی بودند، مثلا آن وقت ها ما پزشک دهکده می دیدیم یا همه آن فیلم هایی که دختران بور و استخوانی با چشم هایی آبی در آن ها بودند، من تصویر تو را تکه تکه از لابه لای آن فیلم ها بیرون کشیده بودم و روی صفحه ای سیاه کنار هم می چیدم و گاهی به تماشایت می نشستم، چشمانم را می بستم و نگاهت می کردم، بیشتر وقتی خسته بودم یا سرم گیج می رفت تو مقابل چشمانم دست و پا می زدی، تو را من با دستان خودم ساخته بودم، و برای زندگی با تو پیش می رفتم، که ناگهان همه تصویرها مانند تکه های پازل از هم پاشید، من با چشمانی باز تو را دیدم، آن هم با لباسی سفید، عاشقت شدم، عاشق رنگ شال گردنت، رنگ عینک آفتابی ات کفش های همیشه اسپورت و قشنگت. تو همانی بودی که تصویر ذهنم را از هم پاشیدی و من دوباره شروع کردم برای ساختن تو. چند سالی زمان برد، بعد ها هم تو و هم من فهمیدیم انگار برای تمام کردن تصویرهای ذهنمان بهتر است نزدیک هم باشیم، تو همان بودی که در ذهنم هر روز تو را کامل می کردم، راه رفتنت، حالات ابروهایت وقتی می خندی، گریه می کنی، عصبانی می شوی یا وقتی ناراحتی، چشمانت همان بود، همان چشمان پر ذوق و انرژی و گاهی خمار و دل داده.
کاش از آن سال ها حداقل یک عکس دوتایی با تو داشتم، انقدر ماندنت موقتی بود که اصلا بهانه ای برای عکس انداختن نبود، ولی از آن سال ها هر عکسی که می بینم، جای خالیت را می دانم کجاست، می دانم وقتی من با دوستانم عکس می انداختیم، تو وقت دکتر داشتی، یا چه می دانم رفته بودی پی خوش گذرانی و یا روی تخت بیمارستان منتظر ترخیصت بودی...یادم هست یکبار بخاطرت دروغ گفتم، شاید تو فراموش کرده باشی ولی تا آن موقع بخاطرت دروغ نگفته بودم،...تو بیمار بودی، چند باری ریه هایت را جراحی کرده بودند و باز خبر بهبودیت دورتر از دور بود. هم گروهی من بودی، سر ارائه تکلیف کار گروهی من و تو، استاد از تعداد زیاد غیبت های تو پرسید، من دست و پایم را گم کردم، قرار نبود همکلاسی ها از ماجرای بیماریت خبردار بشوند، هر چند بعد ها فهمیده بودند،... استاد پرسید: "هم گروهی شما کمک میکنه بهتون، غیبتش طولانی شده!" بدون فکر و با عجله دروغ گفتم، گفتم: استاد هربار قسمتی از کار رو ایشون کار می کنند و قسمتی رو من...می ترسیدم جان نثاری ام گل کند و عشق مان برملا شود، ... خاطرات همه روزهایی را که با تو بودم را یک به یک نوشته ام ...شاید روزی داستان یا رمان شدند...
هر چقدر به رقم های این زمان لعنتی افزوده می شود تو و من از هم فاصله می گیریم، چند سال پیش فاصله مان کمتر از یک مسیر پونصد تومنی تاکسی بود، بعد از آن کمی دورتر شاید دویست کیلومتر و بعد از آن هزاران کیلومتر. بعد از این هزاران کیلومتر پر از درد و و ناله و شکایت داستان هایمان را نوشتم، نمی دانم می خوانی یا نه به گمانم وقت و حوصله خواندنشان را نداشته ای، تو دنبال هیجانی، این جا بین این همه کلمه و حرف بجز تلخی هیچ حسی نیست لابد، از زمان جدایی مان هر روز برایت شعر می بافم، فکر می کنم همه بجز تو می خوانند، کاش اگر می شد بعضی از آنها را می خواندی و به یاد ایام سرت را تکان می دادی و مثل من افسوس می خوردی...نه نه افسوس نه ... بخند، با غصه خوردن چیزی عوض نمی شود، خیلی سال از روی رابطه ما گذشته است، له شده ایم...وقتی عکس هایت را می بینم، برایت خوشحالم، واقعاً خوشحالم...تو یکی از ما بودی که نجات یافتی و من ادای قهرمان های این مزخرف عشق نامی را در می آورم...عاشقی که از پس معشوقه ترک یار گفته اش شعر می گوید، می نویسد و هر کتابی که می خواند رویای با تو بودن را در آن می یابد، مضحک ترین قهرمان ها... گویی من هیچ چیزی به این زندگی دون بدهکار نیستم، سرم را پایین می اندازم و منتظر رسیدن مرگ می ایستم.
*آهنگی که مال ما بود
گربه کله اش را به پاهای من می مالید
تو سرت را روی شانه ام گذاشته بودی
جای دست هایمان یادم نیست
دست راستم در دست چپت
هر دو توی جیب کاپشنم
با دماغ هایی یخ زده
نوک هایی سرخ رنگ
شبیه دلقک های سیرک
ببین بیست تا انگشت با هم گره خورده اند
پا بجنبانیم و گره ها را یک به یک باز کنیم
روزی یک گره
بیست روز با منی
بیست شب با منی،
اما زود تمام می شود
یکسال هم باشد باز زود است
انقدری بین انگشتانمان گره می زنم که تمامی نداشته باشد
هر هزار روز یک گره
باز هم کم است...
افق دید تو و من
یا افق دید ما
به اندازه فاصله نیمکت تا پای برج بود
ریسه های رنگارنگ برج مخابرات
بزرگتر و پرنورتر از آنی بودند که در روشنای روز
خیلی دور از ما روی تپه ای
بر فراز شهر
گویی هر یک از دیدارهای ما روی یکی از همین چراغ های گرد و خوش رنگ نقش بسته باشد
در هپروتمان
یک سر ریسه ها را تو می گرفتی و سر دیگرش را من
آن را بر گرداگرد درخت کاج می کشیدیم
بعد از تو
هر بار
چند ساعتی در جای تو می نشینم
و بقیه عمرم را بجای خودم
بودن بجای تو سخت است
شبیه پیرمردهای قوز کرده
با چشمک ریسه ها چشمک می زنم
چهار رنگ مورد علاقه ات
و بهترین آنها
بنفش
بگو کی برمی گردی
تا من از برج تا پای نیمکت
یا از هر کجا به هر کجایی که تو بگویی
ریسه های بنفش آویزان کنم
و روی همان نیمکت
دوباره آمدنت را جشن بگیرم.
برای این آهنگ نوشته شد. گوش دهید.
شب به دور از چشمان تیز آگاهی
دوست داشتن در من جوانه می زند
آزادى در شاهرگ هایم فریاد می کشد
برمی خیزم
سینه چاک می کنم
به سوی تو می دوم
و آنگاه ششلول ها غنچه ها را نشانه می روند
یک، دو، سه
صدای انفجار
می افتم
در کنار گل های سرخ آزادى
و باز تاریکی نزدیک است.
دوست دارم با تو
دوباره برای همیشه
شاعر شعرهای عاشقانه آنچنانی باشم
دوست دارم رنگ شعرهایم
رنگ چشمان تو باشد
لبخندشان لبخند تو باشد
اما حالا تا وقت آمدنت
شعرهای هم رنگ تو را به آغوش می کشم.
عشق از سرم پریده بود
تو دوباره کار دستم دادی
لعنت به لذت های پر از درد
رقص کلمات در غبار تیره گورستان
و ظهور نسیم
در گیسوان دختران زیباروی
با دامن های چین دار و گلدار
هزاران زیبای پنهان
در بعد از ظهری از تاریخ جنگ
پشت به پشت کوهی از سقوط آشیانه ها
و انقضای بوسیدن ها
عشق بازی ها
و شروع جنگ من
برای تصاحب آغوش گلدار و خوش بوی تو،
برای دوست داشتن تو
در کدام جبهه باید بجنگم؟
به کدام مرد عاشق پیشه شلیک کنم؟
در کدام سوی گورستان جمعی خود را زیر سینه خاک چال کنم؟
به یاد بعدازظهر های فرار از جنگ
با تو در کنار رودخانه ای که روحمان را صیقل می داد
حتی در روزهای پرتلاطم نبرد
به یاد آخرین عکس تو
با لباس های گله گشاد پر از کثافت جنگ
پر از لکه های خون
شوق تو برای لباس لجنی
برای ریش نتراشیده
برای درخشش ستاره ها و سردوشی ها.
آن سوی خاکریز
جوشش خون سرباز ها
و از این سوی
محاصره حجم آغوش گرم تو
که گرم تر از گلوله های سربی ست
برای آخرین بار
عکست را می بوسم
دیگر زمان حمله است...
شب است
برای تنهایی من
دو چشم
دو گوش
لبانت
و گرمی آغوشت
چاره این است
