همین که می گفتم "آب" یاد حُسن یوسف های لبه پنجره می افتادم و گلی که اسمش را نمی دانم ،حتی نمی دانم از کدام گونه خاص بود ،سبز بود و سرحال و با بندهایی شبیه مردمان آزادی خواه به صلیب کشیده شده، اسیر گلدانی تَرک برداشته ، شبیه کالبدی بی روح ،نه نامی و نه نشانی ،که فقط من نیستم او را نمی شناسم خیلی ها حتی او را جزو گونه های گیاهی نمی دانند خیلی ها او را خشک و خشن شبیه خس و خاشاک می پندارند.طراوتش را انکار می کنند ،امیدش را واهی و تو خالی می بینند،زهی خیال باطل . همین که قطره ای آب خالص ریشه های دفن شده آن را لمس کند ،بیدار خواهدشد ، جانی دگر خواهد گرفت ،برگ هایی سبزخواهد داد و هر روز جوانه هایی بالغ از او زاده خواهد شد . او گل است حتی اگر تعریف ما از گل چیزی دیگر باشد ،حتی اگر ما به عمد نامش را از کتاب ها و دایرةالمعارف ها حذف کرده باشیم. او تنها یک شاخه گل پژمرده و بی حوصله نیست ،او پشتیبان میلیون ها جوانه سبز و روشن است او نسیمی ملایم از هزاران اندیشه خفته است. انقراض او فقط چند کلمه حرف مفت است.
من آمده ام تا گلهایمان را آب دهم.
