نگاهم بند پلک های توست
باید چشمانت را بوسید
چشمانت زندگی می پاشند
شبیه خودت
که ذهنم را پر میکنی از عطر کلامت
گاهی احساس مچاله بودن تسخیرم می کند
شبیه میوه ای پژمرده و فاسد
گلابی یا ...شبیه کدام میوه ام؟
دست که میکشی به سر و رویم
انگار که درختم از بیخ تکانده می شوم
گاهی دلم تنگ می شود به لحظه ای که با تو خلوت می کنم
خلوت تر از تنهایی
چیزی خیالم را چنگ می زند
مرا به خانه ات دعوت کن
به خانه ای گمشده لای حجم بی رحم شهر
به خانه ای معلق در آسمان
به پناهی دنج میان شلوغی شهر
مرا به خانه ات دعوت کن
راه آمدنم را منتظر باش
مردی با پاکت هایی در دست، در شیب ناعادلانه خیابان
که برای کمین سوی خانه تو می آید
در خانه ای که یکی از چهار دیوارش حیاط مدرسه است
مدرسه ای با چراغ هایی روشن اما خالی
خالی از صدای شور دخترها
گفته ای روزها کار و بارت را ول می کنی
و خودت را غرق تماشای مدرسه میکنی
نگاهم کن
مردی از لای طرح های سیاه قلمت راه افتاده است
با پاکت هایی شبیه هدیه
به سوی تو می آید.
آنکه می آید منم
منی که سالها در راهم
حتی سالها در کنارت زندگی کرده ام
بگذار وسط خانه بی غل و غشت مشغول بوییدن عطر تنت باشم
بگذار نرده های این خانه رنگ زندگی بگیرند
بگذار میان این شاعرانگی گمشده ام را هزار بار پیدا کنم
اینجا خانه توست
گاهی دعوتم کن
برای دیدنت
این خانه جایی ست که دو خط موازی را به هم وصل می کند
این خانه مقدس است.
