قناری من

در خنثی ترین حالت روحی ام

آنجا که نه افتادن برایم مهم می شود و نه پرواز

مشتاقم پای هر چه خبر است 

در همان حجله بشکند و به گوش من نرسد

عادت بهمن است 

به من که می رسد

دهنش به زهرمار باز می شود

کو عکسی که ثابت کند 

بهار بود زمستان بهمن ماه

سبز بود 

هر جا که تو قدم میگذاشتی

هر جا که تو لانه می کردی

کنار من

در قلبم

دوستم می گفت:

هوای قناریت را داشته باش

حواست به آب و دانه اش باشد

برایش شعر بخوان

لالایی بگو

قاه قاه با او بخند

ریز ریز با او گریه کن

او را به آغوش بکش

گرمی تنش را حس کن

عطر تنش را ازبر کن

ببین چقدر زیباست... 

آخرین بار بهمن بود

درست بعد از یک دل سیر بودن در آغوش تو..

آغاز راهم چو به عشق تو رقم خورد...

چشم هایت گریه داشتند، 

بهار بهانه بود، گرد افشانی بهانه بود،

اما درمانش را خوب بلد بودی

بوسه های من...

بار اولت که نبود

قرار بود هر سال بهار این ماجرا تکرار شود

نشد؛ دیگر بهار نیامد،

 همان زمستانی که تو رهایم کردی، ادامه دارد...

تو بهار منی ...

بیست و پنج روز که از سرمای اسفندماه بگذرد تو بیدار می شویی، 

خبر ندارم،  

شاید روز تولدت شبیه عادی ترین روزهای سال،

پا به پای همه مشکلاتش می گذشت،

اما؛

روزی که تو پای گذاشتی بر سینه خاکی دنیای ازلی و ابدی، 

بهار پیش تر از نوروز، اقلیم دل ما را سبز کرد

تا ما با استنشاق بوی حیات 

بیش تر از پیش عاشق تو باشیم، 

آن آقا پسری که قاپ دلت را زده است، و من آقای هیچ.

 ............

هر چند تو عاشق زمستان بودی،

اما من می گویم تو بهاری،

تو خود، فصل شکوفه ها و گل های رنگارنگی،

تو بهار منی ... ،

............

شاید برای روز تولدت توانستم، پیامک تبریکی برایت بنویسم،

اما چند ساعت طول میکشد، تا به کوتاه ترین جمله بسنده کنم؟!

"تولدت مبارک..." 

چه بود، چه شد!

تابستان بود، پائیز شد

قلب بود، دل شد

عشق بود، آغاز شد

من بود، تو بود، ما شد

کلمه بود، واژه بود، سطر شد

شمشاد بود، رز شد

زندگی

خوب بود، زیبا شد

دانشگاه

سخت بود، آسان شد

راه دور بود، نزدیک شد

پائیز آغاز بود، زمستان پایان شد

برگ ریزان بود، سرد شد

حرف بود، سکوت شد

گریه بود، اشک شد

عشق بود، جدایی شد...؟!