گلی چیده ام از باغ همسایه
که دل بسته ام به آن
اینک خدایی همراه من است
که شاهدش گلبرگ های سرخ و پژمرده است
وجدان
که همچون گل در من رویده است
پاهایم را از جا می کند
راهی باغ همسایه می شوم
لاشه گلی سرخ در دست
زمین را می کنم
و وجدان را آنجا زیر خاک گم می کنم
گلی می چینم از باغ همسایه
و دل می بندم به آن
دیگر خدایی نیست
گل می گویند و گل می شنوند
مرغان عاشقی که هنوز طعم تلخ جدایی را نچشیده اند
همه این گونه ایم
به فکر فردا نیستیم
محسور حرف های طعم دار عاشقی می شویم
فردا را خواب می مانیم
دیگر نای بیدار شدن را نداریم
و فردا ها
کمرمان می شکند
زمانی که دیگر حرف هایمان طعم سابق را نداشته باشد.
همین که می گفتم "آب" یاد حُسن یوسف های لبه پنجره می افتادم و گلی که اسمش را نمی دانم ،حتی نمی دانم از کدام گونه خاص بود ،سبز بود و سرحال و با بندهایی شبیه مردمان آزادی خواه به صلیب کشیده شده، اسیر گلدانی تَرک برداشته ، شبیه کالبدی بی روح ،نه نامی و نه نشانی ،که فقط من نیستم او را نمی شناسم خیلی ها حتی او را جزو گونه های گیاهی نمی دانند خیلی ها او را خشک و خشن شبیه خس و خاشاک می پندارند.طراوتش را انکار می کنند ،امیدش را واهی و تو خالی می بینند،زهی خیال باطل . همین که قطره ای آب خالص ریشه های دفن شده آن را لمس کند ،بیدار خواهدشد ، جانی دگر خواهد گرفت ،برگ هایی سبزخواهد داد و هر روز جوانه هایی بالغ از او زاده خواهد شد . او گل است حتی اگر تعریف ما از گل چیزی دیگر باشد ،حتی اگر ما به عمد نامش را از کتاب ها و دایرةالمعارف ها حذف کرده باشیم. او تنها یک شاخه گل پژمرده و بی حوصله نیست ،او پشتیبان میلیون ها جوانه سبز و روشن است او نسیمی ملایم از هزاران اندیشه خفته است. انقراض او فقط چند کلمه حرف مفت است.
من آمده ام تا گلهایمان را آب دهم.
