۹ مطلب در ارديبهشت ۱۳۹۴ ثبت شده است

آفتابوس [داستان شماره چهار]

واقعیت امر این بود که من نمی دونستم کجا رسیدیم، زنجان بود یا قزوین!.

 اجازه بدید توضیح بدم، فکر کنم این دفعه من زودتر از همه خوابیده بودم، اتوبوس ساعت یازده و نیم بود، جز من، هادی، هم کلاسی دوره لیسانس هم تو همین اتوبوسی بود که من اصلا رنگ بدنه اش یادم نبود، فقط این را فهمیدم که شاگرد جماعت علاقه خاصی به بوق دارند، از اون سر اتوبان کرج تا خود خود ترمینال به هر جک و جانوری بوق می زد، بوق اتوبوس هم که جای خود دارد، یعنی فرقی بین دسی بل هایی که توی کابین می پیچد با خارج از اتوبوس ندارد، شاید هم یک کوچلو دسی بیشتر از بیرون است، محیط بسته انعکاس صدا زیاد دارد، لزومی ندارد وارد مباحث فیزیک بشیم تا این حد مکفی ست.

  • اسماعیل غنی زاده
  • چهارشنبه ۳۰ ارديبهشت ۹۴

هفتاد و شش قدم

آخرین دیدار، نه حرفی برای گفتن و نه بهانه ای برای خندیدن

ما، کوچه ها را قدم میزنیم 

و من قدم هایت را آهسته می شمارم

تو، بلاتکلیفی، ترس از آینده داری

تو، احساس را همین چند ثانیه می دانی

من؛ رنگ لباست چه زیباست، ذوق می خواهد این زیبایی تا مصرع و بیت شود 

من؛ محو چشم های تو، 

که هر پلکش، شات بسته ای از چشم های مبهوت من.

اما ما؛ 

رسیده ایم به آخرین قرار

این آخرین بار

ما؛ باورمان بود که دیگر کم آورده ایم

بی دردسر هر دو از ماجرای عشق کنار کشیدیم

و من، سیاه شدن خاطراتمان را نمی خواستم.

چند ماه گذشت؟

به سر برج نرسیده تمام ستون هایم شکست

هر دو چنگ انداختیم به خیال باطل من

و من تمام، خیال شدم.

  • اسماعیل غنی زاده
  • پنجشنبه ۲۴ ارديبهشت ۹۴

گردش از چپ[قسمت دوم]

نمی دونم دنبال کدوم سر نخی میگردین، اما از طرف من به این آقا پلیس ها بگو بی خودی وقت با ارزش شون رو به پای این جریان اورهان تلف نکنن چون مطمئنم همه ی این کاسه کوسه ها زیر سر فرفرى، همسر اورهان هست.

ببینم تو این اداره به این درن دشتی، تو ماهی چقدر میگیری برا دیلماجى، خوب جایی خودتو بند کردى، به قیافت میخوره از این زرنگ ها باشی، خدایش ایرانی جماعته هر خاکی باشه کارشو خوب بلده، ببینم تو اورهانو شاید بشناسی، دبیر انجمن دیلماجاى چی چی بود، عضو اونجا بودی می شناختی ش، طرف از این شهرونداى فعال بود تو هر انجینیویى عضو بود لامصب، یبار بهش نامه اومده بود که آقای عزیز، شهروند محترم، اسم و مشخصات شما در بیش از صد، صد و پنجاه پایگاه اطلاعاتی به عنوان عضو فلان انجمن، فلان صنف، بهمان گروه ثبت شده، آیا وجود چنین مدارکی رو تصدیق می کنید؟، این یکی رو خودم نامه ش رو رسوندم دستش، از طرف حزب آکپ ترکیه بود، بهش گفته بودن، شما که فرد اجتماعی فعال و خلاقى هستید چرا کشور خودتون رو از این امکان بی بهره گذاشتید، در مورد پیشنهاد ما فکر کنید و اینو بدونیند کشور به شخصیت های مهمی همچون شما نیاز دارد، نه فقط کشور ما بلکه ملت ترکیه به افراد فعال در تشکل های سیاسی، اجتماعی نیاز دارد. دقیقاً یادمه اون روزا اورهان همش از انتخابات مجلس ترکیه حرف می زد از ملی گرا ها و حزب عدالت و توسعه ولی خودمونیم معلوم نبود از کدوم طرفیاست، نه راست بود نه چپ، نه حتی چپ میانه فقط تا توان داشت به هر کدوم فحشى می فرستاد... 

چه خوب اومدن دوباره، ببین تو رو جون هر کی دوس داری کار منو را بنداز برم سر کارم، من هر دیقم پنجاه تومنی مایه ست، قول میدم بیرون از اینجا برات جبران کنم،... پایه ای بریم استخر هتل گلد، تو خیابون بیست و هفتم، همه خرجتم پای من، نه نیار که بدجورى ناراحت میشم، د چرا می خندی قربونت برم، خوب طبیعیه مثل خیلیا منم هنوز خوب بلدم تعارف تیکه پاره کنم ولی این یکی رو اصلاً شوخی نکردم، اونجا آشنا دارم از هیچ سرویسى دریغ نمی کنه، ایرانیه، تعطیلات آخر هفته، یک روز تمام تو آبم، انقدرى که آب استخر با کیفیت و آرامشبخشه،... لامصبا؛ من دو ساعته برا شما شعر و غزل گفتم، چرا ولم نمی کنین برم...

  • اسماعیل غنی زاده
  • چهارشنبه ۲۳ ارديبهشت ۹۴

چه بود، چه شد!

تابستان بود، پائیز شد

قلب بود، دل شد

عشق بود، آغاز شد

من بود، تو بود، ما شد

کلمه بود، واژه بود، سطر شد

شمشاد بود، رز شد

زندگی

خوب بود، زیبا شد

دانشگاه

سخت بود، آسان شد

راه دور بود، نزدیک شد

پائیز آغاز بود، زمستان پایان شد

برگ ریزان بود، سرد شد

حرف بود، سکوت شد

گریه بود، اشک شد

عشق بود، جدایی شد...؟!

  • اسماعیل غنی زاده
  • دوشنبه ۲۱ ارديبهشت ۹۴

عشق اولین کلمه بود

عشق اولین کلمه بود، 

و من بیست و پنجمین آوار از حرف های نگفته

-"یعنی چه؛ مگر می شود"

اگر یار نباشد،

می شود

حرف های نگفته شبیه من دنیا را سیر کرده اند

دلم می لرزد...

ریشترهایمان کار دنیا را یکسره می کنند

سنگ ها آب می شوند، بغض ها از درز کوچکی آه

و در این راه خلاصی نیست

-"نمی شود! باور ندارم، من به طلوع خورشید ایمان دارم"

-"ایمان به نوری که در لابه لای نامه های عاشقانه وعده داده بود."

نوری نیست، در وهم و خیال ابرها را به نیت خورشید کنار نزن

نیست! نیست.

-"ببین؛ اگر خاطرات زمستان سرد را از ذهنمان پارو کنیم، گرما به جانت رسوخ می کند، یخ های نگفتن آب می شود"

-"طلسم نبودنت می شکند"

-"آفتاب می روید"

تمام کن! بس است.

-"روز می آید" 

-"خوشی به چشمانت زل می زند"

-"همه بی قراری ها قرار می شوند"

-"گویی از آغاز نبوده اند"

باور کنم !

قول می دهد باران؟

دلم را نلرزاند!

روزها، قول میدهند!

شب ها...!

 پس چرا مدام تاریکی می روید

می بینی 

 سال هاست سیاهی مانده است

روشنی نمی آید

دیر است دیگر...

رهایم کن... 

بگذار از من دور باشند... 

من یکی از سیاهی های شهرم.


  • اسماعیل غنی زاده
  • شنبه ۱۹ ارديبهشت ۹۴

آفتابوس [داستان شماره سه]

همه جا غلغله بود، پرچم های سرخ پشت هر موتوری باد می گرفتند و صدای بوق و کرناهاى جوانان، ما را هم جو گیر می کرد، پسردایی پا رو پدال گاز گذاشته بود و یک دستش روی سیگنال، و برای دومین بار دور ترمینال می چرخیدیم، معلوم نبود پسر دایی از این وضع خرسند بود یا نه، اما باز خبری از اتوبوس نبود، انگار قضیه ما بچرخ، اتوبوس ها بچرخ بود، هر چقدر می رفتیم اتوبوسی به چشمانمان نمی خورد، ولی یک حسی میگفت؛ الانه که چند تا اتوبوس خالی این حوالی برای یک نفر مسافر له له کنند، جمعیت از بین ماشین های کیپ تا کیپ پر صدا شده ی میدان آزادی عبور می کردند، یا اینطور بگویم که ماشین ها از بین تماشاچیان نمی توانستند عبور کنند، می ترسیدم خدای نکرده پسر دایی از سر بی حوصلگی و خستگی بزند به کسی و در این هیری ویری اوقات تلخی ایجاد کند، همین که شتاب می گرفت کم بود بزند به پسر جوانى، هم او ترسید بود، هم دایی ،هم پسر دایی و من هم.

  • اسماعیل غنی زاده
  • جمعه ۱۸ ارديبهشت ۹۴

آفتابوس [داستان شماره دو]

امشب بر خلاف عادت هر هفته، بخاطر چند گونی سیب زمینی که قرار است برسد به دست پسر دایی جان، سوار اتوبوس ساعت 9 شدم، سیب زمینی ها را پایین، داخل جعبه اتوبوس گذاشته اند، با تهران هماهنگ شده ام مقابل ورودی ترمینال غرب حالا نمی دانم کدام ورودی،  سیب زمینی ها را تحویل بگیرند اما چون خود من هم سیب زمینی ها را اسکورت می کنم، می توانم با خیال راحت به دست صاحبش برسانم.

 امروز تنها نیستم یک همسفر خوب کنارم خوابیده است و به طرز عجیبی سیم هایی به گوش هایش وصل است انگار فرصت خوبی گیر آورده و با این کار خودش را شارژ می کند، شاید برای خودش لا لایی گذاشته تا زود خوابش بگیرد، به هر حال این دو قطعه سیم تاثیر مثبتی دارد مگر نه فکر نمی کنم ملت تا همین اندازه از یکدیگر دور شده باشند، تا همین الان سه ساعت می شود اصلاً گفتگویی نداشته ایم. ولی هر آدمی ماکسیمم خوابی دارد.

 همین که آسفالت لت و پار شده جاده سرچم از پاهایمان کنده شد و افتادیم تو اتوبان زنجان-قزوین  انگاری زیر تایرهاى خوش دست اتوبوس فرش انداختن، معرکه است. لذت سفر تا اینجا نیست هر هفته اگر خسته و کوفته از کمک دستی های مزرعه پدر، خودم را به اتوبوس نرسانده باشم و حالا حالاها خواب مرا طلب نکند لپ تاپ م که دو سه ساعت شارژ نگه می دارد را روی زانوهام می گذارم، کمی لیز می خورم پایین دراز می کشم و فیلمی از داشته هام را تماشا می کنم، اکثراً هم فیلم های سینمایی ترکیه است، فیلم خوب زیاد ساخته اند من هم به خاطر زبان ترکی فیلم های ترکیه ای که درک احساسات سیال در روایت فیلم را برایمان سهل می کند را به فیلم های آمریکایی یا حتی بعضاً ایرانی ترجیح میدهم.

  • اسماعیل غنی زاده
  • پنجشنبه ۱۷ ارديبهشت ۹۴

آفتابوس [داستان شماره یک]

بگذارید از آن دری وارد ماجرا بشوم که لب مطلب خوب دستتان بیاید. من تقریبا زا به راهم. لغتی ست که این چند ماه خوب به ابعادش پی برده ام. هر هفته سه شنبه شبها دورو ور ساعت یازده سوار اتوبوس می شوم، با بلیط نفری 32 هزار یا 37هزار، به همین ترتیب صبح چهارشنبه، ترمینال غرب تهران همان جای که برج شهیاد یا همان آزادی دیده می شود از اتوبوس پیاده می شوم، اینها را می گویم چون روال هر هفته من این چنین است، قصدم این است 12 واحد درس مقطع کارشناسی ارشد را این ترم پاس کنم و برای همین دو روز در هفته الزامی ست خودم را به تهران برسانم، شهری پر از خوبی ها و بدی ها، شهری پر از فرصت ها و تهدیدها، بگذریم که حرف در مورد کلاس ها و اساتید ارجمند خارج از حوصله این چند پاراگراف است.

هر رفتنی برگشتنی هم دارد، آن هم برگشتنی که دعای مادر همراهت باشد.

  • اسماعیل غنی زاده
  • سه شنبه ۱۵ ارديبهشت ۹۴

رنگ من دیگر سرخ نیست

از شلوغی و ازدحام پیاده روها، ایستگاهها، اتوبوس ها، آدم ها، رنگها، حرف ها و ناله ها، بوها، خیره ها و چشم های کمین کرده سیرم، 

دیگر حاشیه ها را دوست دارم

حاشیه ها، گوشه ها، کنج ها، دنج ها

بی هیچ حرفی، حاشیه ای، گله ای، شکایتی 

بست بنشینم و اعتراضم 

خام و کودکانه و کوتاه باشد

تا بعد هر گریه ای 

زیاد زیاد بزرگ شده باشم

دوست دارم

دور ماندن از آدم ها، دخترها، پسرها

 حاشیه ها را دوست دارم

رنگ من دیگر سرخ نیست

حتی نامی هم ندارم

که روزی استاد فراموشکارم مرا با  آن صدا بزنند 

شاید نام جدید من سیاهی ست

یا نه لابد

نام من سفیدی ست

حرف از رنگ ها که باشد

دلم سیر سیر است یا شاید خونی خونی 

رنگ های لعنتی سر گیجه دارند 

و من هر روز چشمانم به تاریکی می رود.

  • اسماعیل غنی زاده
  • پنجشنبه ۱۰ ارديبهشت ۹۴