داشتم برای تو شعر ترکی می نوشتم،
می خواستم آخر سر آهنگی برایش بسازم و با هم گوش بدهیم،
مثل وقت هایی که تو می نوشتی و من با صدای بلند با ضرب قدم هایمان آنها را می خواندم،
پیاده رو ها را با بیت های تو لبریز می کردم...
و چقدر خوب بود که قافیه هایمان به هم می آمد
و من خوشحال بودم که تو می نویسی و من می خوانم،
اکنون که نیستی و بخوانی...چه؟
روحت می خواند؟
واقعیت امر این بود که من نمی دونستم کجا رسیدیم، زنجان بود یا قزوین!.
اجازه بدید توضیح بدم، فکر کنم این دفعه من زودتر از همه خوابیده بودم، اتوبوس ساعت یازده و نیم بود، جز من، هادی، هم کلاسی دوره لیسانس هم تو همین اتوبوسی بود که من اصلا رنگ بدنه اش یادم نبود، فقط این را فهمیدم که شاگرد جماعت علاقه خاصی به بوق دارند، از اون سر اتوبان کرج تا خود خود ترمینال به هر جک و جانوری بوق می زد، بوق اتوبوس هم که جای خود دارد، یعنی فرقی بین دسی بل هایی که توی کابین می پیچد با خارج از اتوبوس ندارد، شاید هم یک کوچلو دسی بیشتر از بیرون است، محیط بسته انعکاس صدا زیاد دارد، لزومی ندارد وارد مباحث فیزیک بشیم تا این حد مکفی ست.
