صدا را شنیدی؟
صدای تق کلاکت کارگردان بود؛
هشداری برای ما؛
که برخیزیم؛
و در کالبدی از ارواح ظهور کنیم؛
و برای لحظه ای درون قاب دنیا؛
نفس بگیریم،
می دانستی!
ما بازیگریم؛
و آنهایی که مقابل ما نشسته اند؛
مردم اند؛
مردم عجول اند؛
میل دارند هر چه هست و نیست را یکجا بدانند؛
بدانند که آخرین سکانس این روایت چیست!
تو و من زیر خروار ها گوشت و استخوان خواهیم ماند؛
شبیه همه داستانهای تراژیک؛
شبیه همه شهرهای زیر آوار؛
و تو قبل از هر چیزی دست گذاشته ای بر زخم های من؛
پریشانیم را احساس کن؛
من مبهوت تو و هزاران چشم بینا؛
دستپاچه شدم!
از بس که می پایندم؛
دیالوگم چه بود؟
چیزی یادم نیست، لعنتی؛
اینبار هم بجای خط ها و سطرها حرف تایپ شده؛
می گویم دوستت دارم؛
و تو نباید اشک بریزی؛
این رنگ هایی که به چهره داری آب می شود و بر گونه هایت جاری؛
بگذار بجای این چند سطر؛
شعری بخوانم؛
تا قطره های اشک که به راهند، شبیه مروارید بدرخشند؛
باید چند قدم نزدیک شویم؛
هر چند این فاصله ها زخم را نمک می پاشد؛
اما؛
مرا ملالی نیست؛
اینجا جای ست که زیر بی نوری،
پشت یک پرده مات؛
شایدم رنگ سیاه؛
تو به من ، من به تو پیوستم؛
و چقدر زمان برد که تو را می جستم؛
اشک ها را، درد ها را، و هر چه ناخوشی این دنیاست؛
چشم هایت را به رویش بر بند؛
و مرا احساس کن؛
دست های پینه بسته ام را؛
با صافی دست های ظریفت، مرور کن؛
و زیر لب مرا زمزمه کن ...
مرا زمزمه کن...
