توموری خوش خیم یا وجدانی سرسخت عذابم می دهد ، نا معلوم ها بت های زندگی را مقابل دیدگانم آتش زدند و مرا گریان به پای تکه چوبی انداختند ، نمی دانستم ، توانش نبود ، همه رفتند و من باز آشنای همیشگی محل جرم بودم ، جرم می گویم آری ، کار من جرم است ، گریه کردن ، جرم من است. سکوت ، جرم من است ....
بار خدایا گناه من چیست ؟
