امروز مادرم بالشتم را کمی جابه جا کرده است، دلش قرص شده، بالشت را می گویم، اما من خواب از سرم رفته، یک ساعت است که هی کله ی مبارک را این ور و آن ور بالشت میمالم تا خوابم بگیرد اما آن یه ذره تغییر، کار دست من و خواب و رویا هایم داده است.
خواب که چشمها را سنگین نکند، جایش اسب های آبی رویا دورش جمع می شوند و مانور می دهند، دستت را می گیرند و تو را پشت سرشان به جایی که حتی در خواب انتظارش را نداری میبرند.
من و محمد پائیز یک سال بی نام، در کوچه ای پر از برگ و خشکی، زردی و نارنجی برگ ها و خش خش های هوس انگیز،
راهی کوچه ای بین باغ های روستایی کوچک
محمد صدایم می زند،
-"الی"
-"الی"
من می گویم الهام!
-"الی بهتر تر است"
اسم من الهام ست
-"اما نمی شود که من هم شبیه همه الهام صدایت کنم"،
تو برای من الی هستی و برای بقیه الهام، برای غریبه ها الهام درم بخش"،
-"این را چند بار بهت گفته ام"
پس تو هم برای من ممد باش
برای بقیه محمد، برای اهل محل هم آقای قبادی
-"من برای تو هیچم، تو امر کن بانو"،
چیزی نمی خواهم، فقط دلتنگ آغوشت هستم
من زانو میزنم، تا دم و بازدم هایت را احساس کنم، من بالای سرت هستم
فقط صدایم کن بگو اگر سردت است دعا بخوانم برایت، یا اگر خیلی گرمت شده، سنگ روی خانه ات را آب پاشی کنم یا بیدی بکارم، سایه اش تو را خنک کند و لرزه اش مرا به یاد تو بیندازد،
می دانی از وقتی که رفته ای همه حال ممد را از من می پرسند،
همه می گویند صبر نکردی و زودتر پر کشیدی.
