کافی ست با یک سلام مخاطبم شوی
مثل دیشب
که گل از گلمان شکفته بود
دیشب با صدای بلند جار زدم
که یادگار عشق را
با دستانم
در برهوتی چال کنم
همه جا ولوله بود
خیابان ها
شلوغ ترین نقطه شهر
همه می پرسیدند
چه خبر است؟
مضحکه است
و فحش می دادند
من همه صداهای اطرافم را می شنیدم
صدای آن پیرمرد دست فروش
بمیری که زدی زیر کاسه کوزه مان
بساطتش را کول می کند
من کوپن"جان" را یک بار خرج کرده ام
عذر مرا پذیرا باشید
جانم سوخته
و گوشه ای از خانه ی پدری
شبیه همان سهمیه های قند و شکر
تلنبار است
شاید از فرط سکون
فاسد و پژمرده شوم
شایدم هیزم آتش باشم
بار اگر آتش مرا پذیرا نباشد؟
دل به دریا میزنم
آب مرا می بلعد
حتم دارم کلکم را می کند
اگر پرنده ای به هوای طعمه چرب
شکارم نکند
بار اگر پرنده مرا شوق پرواز آموزد؟
دل به آسمان می دهم
پرواز کوپن های سوخته بر فراز شهر بی شعر،
و شاعرها
چه خوب قلم می چرخانند
وقتی مقابل چشمانشان
طنازی جان را نظاره می کنند...
صدای پیانو بلندتر و بلندتر می شد. چهار ستون بدن را می لرزاند.پیش تر تمام همسایه های سرکوچه و ته کوچه اعتراض می کردند ، ولی باز نت های موسیقی زیر انگشتانش شبیه گلبرگ هایی آونگ وار روی سطوحی تاریک فرود می آمدند. لباس سفیدی بر تن داشت . با پاهای برهنه سردی کف اتاق را لمس می کرد ،کلاویه ها را می پایید و از پنجره ی مقابلش رو به دریایی مواج خیره می ماند،و با دستی لرزان زیبا می نوشت: "امشب مخاطبم دریاست .شکل چهار گوش پنجره اتاق ،کلماتم را سطر به سطر رو به دریا می خواند ،شبانه دریا غوغایی عجیب به پا خواهد کرد،سطرهایی از همین کلماتم موج های سر سخت دریا را به زانو خواهند کشاند. و فردا دریا آرام آرام پر خواهد شد از اشکهایی که من هنوز در سینه دارم..."
جمله اش ناتمام ماند ،بویی تمام حواسش را بیرون از اتاق کشاند ، کاغذ را روی میز جادویی رها می کند،حروفاتی آشنا، حلزونی گوش هایش را پر می کند .بانوچه دریا را با کلماتش تنها می گذارد و به دنبال هجای آخراسمش اتاق را ترک می کند...
