شبدرهای وحشی باغ
شب را می درند
و من در وحشتم
از باغ وحش نازیبا
از ریشه هایی که در خاکن
سجده می کنم به قامت رعنایت
مرا دریاب
دریاب از وحشت خاک
از وحشت تنهایی
باغ را چه شد
شب چه داشت
شبدرهای همسایه
مارانی خرطومی اند
در انتهای تاریک شب
ما را خلاصی
ای کاش
زیبای من
کنار چراغ پیه سوز
ایستادنت
درنگت را
می دانم
می دانی...!
با تو از این شهر دور می شویم
آنقدر دور که پیکر شهر همچون جاخواب زنی خسته در پشت سر ما نمایان است
همچنان، دور
دورتر
سه نفر بودیم
یا حتی چهار نفر
تو، من و باران
و زنی خسته در پشت سرمان
که ایستاده و تا زور دارد
ملافه های دیشب را مچاله می کند
آب شان را می کشد
و تو دستانت را با آب ملافه ها خیس می کنی
همه می خندیم
دستانمان در هم می پیچد
باران، تو و من
با گرفتن دستان نرم و بارانی ت
به حد کافی دور شده ایم از شهر
دیگر میان بتن های سرد شهر خفه نمی شویم
و از دور، هیکل بی جان و حقیر شهر را سیر می کنیم
دلمان به شهر، به آدم های آن می سوزد
دور می زنیم که برگردیم
هوا همچنان کیفش کوک است
و انگار شهر ما را می طلبد
راه برگشت اما
سرازیری تندی ست
آرام آرام از قهوه ای خاک، سبز علفزارها، از بلندی ها، از صخره ها از باغ ها جدا می شویم
سگی راه برگشت مان را می پاید
و زن آغوشش را برایمان باز می کند
و جاخوابی با ملافه های گل دار نشان می دهد
بسویش می شتابیم...
* آمار بوسه هامان درز نکند جایی.
شب به دور از چشمان تیز آگاهی
دوست داشتن در من جوانه می زند
آزادى در شاهرگ هایم فریاد می کشد
برمی خیزم
سینه چاک می کنم
به سوی تو می دوم
و آنگاه ششلول ها غنچه ها را نشانه می روند
یک، دو، سه
صدای انفجار
می افتم
در کنار گل های سرخ آزادى
و باز تاریکی نزدیک است.
شب
اتوبوسی بین شهری ست
که هیچ گاه برای من ترمز نمی کند
هر بار در کناری می ایستم
خیره می شوم
چشمانم از حدقه در می آیند
اما شب هیچ اعتنایی به من ندارد
لابد هنوز فرصت قدم زدن را دارم
آنهایی که از مقابلم رد می شوند
دلیل دست تکان دادنشان را نمی دانم
خنده هایشان
مگر کسی که بسمت مرگ می رود
می تواند تا این اندازه خوشحال باشد،
سرنشینان اتوبوس شب
آنهایی که دیگر توان قدم زدن بر روی گرد و خاک را ندارند
خود را به سرزمینی تاریک می سپارند
و من نیز با انحنای نقش بسته از خنده بر صورتم
سلانه سلانه
دنبال چراغ قرمز اتوبوس را می گیرم
و من نیز مقصدم همان سرزمین تاریک است
انسان در کنار بار هستی
بقچه ای دارد به نام آرزو
هر نو زادی که جیغ می کشد،
بقچه ای به دستش می دهند
تا آرام شود، آرام می شود،
دلم به بقچه آرزوها خوش است
که همیشه با من است
در آغوشم
در خلوتم
درون این بقچه تنها یک آرزو دارم و آن تویی
ای معشوق در راه
ای آرزوی خوش عطر
شب از نیمه گذشت،
Deniz Seki - Bu Sevda Bu Şehre Sığmaz
دوست دارم وقتی یک رمان پر و پیمون نوشتم، بهروز رضوی، گوینده رادیو، با صدایی که چه عرض کنم، یک دل نه صد دل عاشقش هستم، نوشته بنده حقیر را یک دور بخواند.
یقین دارم اگر این یک پله را رد کنم به آرامشی بزرگ خواهم رسید، شبیه به این که روی هزارمین پله، وقتی سرت را بالا می گیری ببینی به پایگرد رسیده ای، و می توانی چندی بیاسایى.
آن سال هایی که هنوز وسایل ارتباطی در حد تلفن منزل و باجه همگانی بود، موبایلجات، دستی در زندگی ما نداشت، رادیو بود، من بودم و آخر شب هایی که زیر ملافه، رادیو به گوش بخواب می رفتم.
سر شب قلتک تنظیم موج را انقدرى می چرخاندم تا همین که صدایی درست و درمان به گوشم اصابت می کرد ، چند لحظه صبر می کردم، قلتک از حرکت می ایستاد، و گوش هایم را برای تشخیص صدا تیز می کردم، در این وضعیت، آرزوهایم کشیده می شد، چشمانم با تعجب ردپای چیزی محو روی دیوار را تعقیب می کرد.
از کانال العربی و الاسلامی می گذشتم تا چیزهایی باحال تر بشنوم، این وقت شب سراغ کانال های ایرانی را نمی گرفتم، چون همیشه حوالی این ساعت صداهایی از آن ور مرزها، کمی دورتر از آراز و قله قاف صدای موسیقی آزربایجانی آرامش شب را پایدار می ساخت.
بعد از کلی سه گاه و دستگاه و بهمان، قلتک را دوری می چرخاندم و روی برنامه نمایش شب جلو عقب می کردم تا صدا واضح شود، هر وقت این کار را می کردم حس مى کردم طناب نازکی زیر پاهایم گذاشته اند تا روی آن بایستم شبیه بند بازها، وقتی صدا صاف و خالص به دستم می رسید دراز می کشیدم و رادیو را کنار بالشتک می گذاشتم .
آنونس برنامه هیجانی زیادی داشت، می ترسیدم امشب به هر دلیلی پخش نشود، اما پخش می شد ،حتی شب های جمعه که بهروز باید می رفت و نفسی چاق می کرد برنامه روی آنتن بود.
داستان ها را تا آخرین جمله یشان گوش میدادم و همه چیز مو به مو مقابل چشمانم مجسم می شد.
صدای بهروز حس خاصی به داستان می داد، حتی اگر خود داستان هم چنگی بدل نمی زد بهروز با صدایش همه کاسه کوسه های جناب نویسنده را ماله می کشید، من عاشق صدای بهروزم، نه هر صدای بمی، صدای بم بهروز یک چیز دیگر است حتی زمان هایی که سرما می خورد صدایش نورالنور می شود.
صدای بهروز باید ثبت جهانی شود، این اولین باریست که من از صدای کسی خوشم میاید، ببینم، بهروز صدایش را دوست دارد؟...
بعد از این ها همیشه به خاطر شبهایی که بی هیچ عذر موجهی غرق در تنهایی به جایی نمی رسند نگران خودم خواهم بود ، که چه می کنم ، گشنه ام یا تشنه ، پول تو جیبی هایم کم نشده است ! ورزش و تفریحم سر جایش هست یا نه ! با کسی قهر که نیستم ، اخم هم که نکرده ام .بعد از این ها وقتی جای خالی احساست شانه خالی کرد صدای موزیک را زیاد زیاد می کنم جایی همین نزدیکای ذهنم بالا و پایین بیت هایی مرا به غربت خواهند کشاند. اینجا پیش این همه خاطره ماندن یا پیاده قدم زدن ظلم به نفس است صلاح این باشد که دور بمانم از هر چه جمع دوستانه و شعر عاشقانه است.
چاره من این است که غرق باشم غرق تنهایی !
+موزیک خوب است گاهی Emrah - İhtıyacı Var
