شب
اتوبوسی بین شهری ست
که هیچ گاه برای من ترمز نمی کند
هر بار در کناری می ایستم
خیره می شوم
چشمانم از حدقه در می آیند
اما شب هیچ اعتنایی به من ندارد
لابد هنوز فرصت قدم زدن را دارم
آنهایی که از مقابلم رد می شوند
دلیل دست تکان دادنشان را نمی دانم
خنده هایشان
مگر کسی که بسمت مرگ می رود
می تواند تا این اندازه خوشحال باشد،
سرنشینان اتوبوس شب
آنهایی که دیگر توان قدم زدن بر روی گرد و خاک را ندارند
خود را به سرزمینی تاریک می سپارند
و من نیز با انحنای نقش بسته از خنده بر صورتم
سلانه سلانه
دنبال چراغ قرمز اتوبوس را می گیرم
و من نیز مقصدم همان سرزمین تاریک است
