با تو از این شهر دور می شویم
آنقدر دور که پیکر شهر همچون جاخواب زنی خسته در پشت سر ما نمایان است
همچنان، دور
دورتر
سه نفر بودیم
یا حتی چهار نفر
تو، من و باران
و زنی خسته در پشت سرمان
که ایستاده و تا زور دارد
ملافه های دیشب را مچاله می کند
آب شان را می کشد
و تو دستانت را با آب ملافه ها خیس می کنی
همه می خندیم
دستانمان در هم می پیچد
باران، تو و من
با گرفتن دستان نرم و بارانی ت
به حد کافی دور شده ایم از شهر
دیگر میان بتن های سرد شهر خفه نمی شویم
و از دور، هیکل بی جان و حقیر شهر را سیر می کنیم
دلمان به شهر، به آدم های آن می سوزد
دور می زنیم که برگردیم
هوا همچنان کیفش کوک است
و انگار شهر ما را می طلبد
راه برگشت اما
سرازیری تندی ست
آرام آرام از قهوه ای خاک، سبز علفزارها، از بلندی ها، از صخره ها از باغ ها جدا می شویم
سگی راه برگشت مان را می پاید
و زن آغوشش را برایمان باز می کند
و جاخوابی با ملافه های گل دار نشان می دهد
بسویش می شتابیم...
* آمار بوسه هامان درز نکند جایی.
