سرمو خم کردم طرف شونه ت و گفتم: میدونی چه حسی دارم. گفتی: چه حسی؟ گفتم اینطور که چشمان تو رو نگاه می کنم و سیر نمیشم، می خوام همین الان دنیا به پایان برسه ولی زود به خود میگم حیفه آینده مون رو از این چشم های زیبا نگاه نکنم... دستمو فشار میدی، تبسم می کنی...
هر وقت عکس هات رو می بینم دلم می خواد اسنپ بگیرم بیام بوس بارونت کنم و برگردم...
با تو از این شهر دور می شویم
آنقدر دور که پیکر شهر همچون جاخواب زنی خسته در پشت سر ما نمایان است
همچنان، دور
دورتر
سه نفر بودیم
یا حتی چهار نفر
تو، من و باران
و زنی خسته در پشت سرمان
که ایستاده و تا زور دارد
ملافه های دیشب را مچاله می کند
آب شان را می کشد
و تو دستانت را با آب ملافه ها خیس می کنی
همه می خندیم
دستانمان در هم می پیچد
باران، تو و من
با گرفتن دستان نرم و بارانی ت
به حد کافی دور شده ایم از شهر
دیگر میان بتن های سرد شهر خفه نمی شویم
و از دور، هیکل بی جان و حقیر شهر را سیر می کنیم
دلمان به شهر، به آدم های آن می سوزد
دور می زنیم که برگردیم
هوا همچنان کیفش کوک است
و انگار شهر ما را می طلبد
راه برگشت اما
سرازیری تندی ست
آرام آرام از قهوه ای خاک، سبز علفزارها، از بلندی ها، از صخره ها از باغ ها جدا می شویم
سگی راه برگشت مان را می پاید
و زن آغوشش را برایمان باز می کند
و جاخوابی با ملافه های گل دار نشان می دهد
بسویش می شتابیم...
* آمار بوسه هامان درز نکند جایی.
خودم را
تو را
به خوشی می سپارم.
این همه سال تلخ کامی
بس است
این مسیر با بوسیدن تو شروع می شود
و تمامی ندارد.
من در ردیف کشدار بوسه های تو غرق بودم
وقتی تو برایم شعر می نوشتی
خودت برایم می خواندی
روی همان نیمکت
ما دورتر از مردمان این شهر تاریک و سرد
عشق را توی سوراخ سنبه های ریه هایمان جای می دادیم
و آنها با دهان هایی بسته
خیابان های شهر را پر می کردند
آنها آلوده ی هوای چرک و صدای گوش خراش خیابان ها بودند
و من
آلوده تو
تو می گویی چیزی یادت نیست
منم جز تو چیزی یادم نیست!
لا به لای حرف هایی که به گوشم اصابت می کند، لطافتی شبیه بوسه های یک دوست، قطره های نابالغ اشک را بر روی گونه هایم جاری می سازد. ومن هیـچ نمی دانم این دوست که انـگار ســال ها بـا او این خیابانهای شلوغ را پیاده طـی کرده ایم دیگر جایی بین رویاهــایم ندارد و مــن چـرا اینگونه سماجت می کنم تا او باز گردد تا احـساس او و مــن در نقطه ای گــره بخورد و رویاهـــای خـاکستری مــرا با خنده های شیرین به بیداری یک روز بهاری تبدیل کند...چــرا نمی آیـد مــرا از این سال های پر تلاطم از این روزهای بی روح و از این لحظه های بی اشتهای زندگی نـجاتم دهـد.
آخرین قرصی که معده را می سوزاند هنوز اصرار می کند هنوز همان جا می لولد ،التماس می کند که باشد، که باشم.امّا من ،ذهن درگیرم را حوالی عقربه های ساعت می چرخانم. فکر پلیدی درونم عصیان می کند .عقربه ها را باید به هم بدوزم. باید وقتی می بوسمت ساعت و آن عقربه های لاغر و بی ریختش تمام قد بایستند.باید زمان تسلیم ما باشد. با یک دست تو را در آغوش می کشم با دست دیگر ثانیه شمار را گیرمی اندازم تا گذر زمان همان جا در نطفه خفه شده باشد. می خواهم خلاف جهت عقربه های ساعت دور بگیریم .می خواهم تمام گذشته را بار دیگر خوب از اول دوره کنیم ،یا همه ی خیال بافی هایمان را روی نیمکت پارکی پیاده کنیم ،می خواهی؟!
تعطیلات هر چقدر هم ســرد بگذرد بــاز دستهایی در هم جــان می گیرند بــاز بــوسه هایی سرما از بــدن می زدایند . دوچــرخه راه راست را کج می رود گاه که به چشمانت خیره می شوم از این هم کج تر می رویم ترک دوچرخه نشسته ای مرا در آغوش گرفته ایی دستهایت مال من می شود ، تحمل دیدن انتهای راه را ندارم ، دست می گذاری روی چشمانم ،پـا از رکـاب برمی دارم ،زمــان توقف می کند ،یـک آن تـو و مـن روی یک پا قدم می گذاریم ،تـو و بــوی لامصب پیراهنت هـوش از سـرم می برد .تـو کیستی که این مــن برای دیدنت امانم بریده می شود کیستی تو که هر چه از عشق و دوست داشتن و زندگیست نام تو با چهره بی آرایـشت با شـالگردن سفیدت تمام ذهـنم را پر می کند کیست که می گوید به یکسال نکشیده فـراموش می شود ایـن عشق چیست ؟.
نویسنده رمـانها همه منظورشان تـو بودی مـن مخاطب خاصشان بـودم، همه برای من وصف تـو را دارند حتی دختر سروان حتی نوشته های آنا گاوالدا.
لای در را باز کن گوشه چشمی به من بینداز ،ببین ، دوچـرخه را برای چـند ساعتی با تـو بودن ،برای یک آغوش ناتمام کوک کرده ام .
+موزیک متن وبلاگ پرسه های گاه و بی گاه تو در خلسه های من به دلم می نشیند سوز دارد انگار.
