در زندگی با هر کسی که روبرو می شوم همچون حفره ای ست که می شود در آن غرق شد، حفره هایی با آرزوهایی بی انتها، گاهی حفره ها ندای مسیری ست برای عبور، برای تغییر، گاهی علت پشیمانیست برای بازگشتن به خود، به غرق شدن در حفره عمیقی که محتوایش آرزوهای من اند. مایه حیات این حفره ها خیال خام آدم هاست. آنهایی که شب و روز قافیه های خوش ترکیبِ آرزوها را می نویسند... انسان های دردمند، آنان که درد شکوفایی دارند، آنانی که داشته هایشان را گرو می گذارند، آنها صاحب حفره هایی تاریک، دالان هایی سیاه و خاک خورده از خاطرات و حرف های گفته و نگفته اند. می گویند اعتراف روح را از فرسایش روانی نجات می دهد، می گویند بزمان اعتراف گویی از درون حفره ها شعله های آتش زبانه می کشند و به خاکستری از تجربه ها بدل می شوند، در پس این هیاهوی و سوز و گداز انسان به کالبدی با روحی ساکن برمی گردد. گذشته ها، تلنبار شده ها، بغض ها و شکست ها از جان کنده می شوند و می سوزند و دل ها خالی می شوند و بعد از آن جا برای دوست داشتن باز می شود...
صدای سنگین چللو
صعود و فرود گام های من در زندگی ست
تو ای ساززن
تو ای مینای عاشق
تو پیامبر منی
تو آمده ای تا شعر را در من زنده کنی
رسالت تو دمیدن روح ستایشگر در من است
من کر و کور و مومنم
ایمانم تصور آغوش توست
با لبانت مرا تسخیر کن
تا در مقابلت زانو زنم
که تسلیم شوم،
با سازت مرا برقصان
تا از چرخش این کره خاکی پیشی بگیرم
مرا ببوس
که لبانت آغشته به طعم نت های خوش نوای زندگی ست.
گاهی زندگی سرش به سنگ می خورد و برمی گردد...
همان لحظه ای که تو هیچ انتظارش را نداشتی،
زندگی همانی می شود که می خواهی،
گفتم که گاهی...
و گاهی می رود تا انتها، تا نبودن تا برنگشتن،
روزی من هم خواهم رفت،
تا انتها، تا نبودن، تا برنگشتن...
اولی: باختی؟
دومی: چی رو؟
اولی: اینی که همه می بازن؟
دومی: نه، قرار نیست کسی ببازه یا کسی برنده بشه
اولی: یعنی چی؟
دومی: به دنیا نیومدیم که ببازیم یا ببریم
اولی: پس چی؟
دومی: به دنیا اومدیم که زندگی کنیم
اولی: زندگی؟... برام آشناست...ولی یادم نمیاد آخرین بار کجا دیدمش...
هی دور خودم می چرخم،
صدای سائیده شدن استخوان های ریز و درشت بدنم را می شنوم،
یعنی پیر شده ام؟
پر شدن چشم ها با مایعی شبیه اشک،
از پشت خوابی نصف و نیمه،
آب مروارید است؟
یا اشکهایی که به وقتش گریه نکرده ام!
سردم است،
مرده ام؟
در جستجوی گرمایی ناچیز،
دست ها لای پاها و پاها جفت روی هم، چسبیده به هم،
روی هم می مالم،
این اولین شبی ست که هیچ فکری دم پر من نشده است،
از یاد رفته ام، شاید از یادها رفته ام،
نمی خوابم،
پاهایم جذب سردی گوشه های رخت می شوند،
چشمانم یک جا بند نمی شوند،
چهار کنج اتاق،
پنجره،
درخت سیب،
همه می لرزیم،
و من آرام آرام در خواب غرق می شوم،
و شاید این دم و باز دم،
آخرین فرصتی ست که داشته ام،
نفس هایی زیر سایه مرگ
قدر راننده وانت که دنبال چند قرون نان حلال است عرضه نداشتم که بگویم منو زندگیم شما همه ! شاید این شما ها منو از زندگیم جدا کردن ،بی دلیل چرا همیشه احساس می کنم خودم مرتکب گناهی شده ام در صورتی که دیگران هم بسی سهمی دهن پر کن دارند. امروز ناخودآگاه به خیلی از اتفاق هایی که می توانند روی دهند فکر می کردم و هیچ شرایط مساعد برای فکر کردن و خیال پراندن نبود . روی دستگاه کاشت سیب زمینی بودم و ممکن بود هر لحظه انگشت اشاره ام با من وداع کند . امّا شیرینی این روزهایم همین تنها بودن روی تکه آهن پاره ای سرد است .هر چند برادرانم و کارگرانمان دوروبرم مشغول کار هستند، و وزش باد هم هیچ کدامشان را از فریاد باز نمی دارد و هر چند زیر تابش نور آفتاب و سوزش گردوغبار لبانم خشک می شوند امّا باز خیره ماندن به هر قاشقی خود عالمی دگر دارد. این روزها تک تک سیب زمینی ها از مقابل چشمانم تکراری عبور می کنند ، هر کدامشان روزی از سال های تکراری را که این چنین بر ما گذشته است را به دوش می کشند.
خوب بود اگر همه خیالاتم واهی نباشد لااقل نصفش به واقعیت روی خوش نشان دهند ،بیایند و جزیی از زندگی من بشوند .
+به دل نگیرید ،خسته بودم و هر چقدر هم زور زدم نشد پاراگرافی خوب از آب در بیاید ،نشد که نشد.
از روزی که برای دیدنت شمارش ثانیه ها را از ریشه قاچ می زنم فهمیده ام که عاشق تو بودن برایم عادت نمی شود ، یک بار دو بار هزار بار امتحان کردم ، نمی شود فراموش کرد . کوچکترین عکس العمل ت برای م بهانه ای ست تا دوباره با دوست داشتنت دوباره حالم خوب باشد . امان از روزی که ناراحت گوشه ی اتاق خلوت می کنم و چاره ای جز بیرون زدن نیست ، پیاده رفتن نیست ، دیر کردن نیست ، درست وقتی که بی خبر از احوالات م از روزمرگی های م سوال می کنی و باید برای چند کلمه هم که شده چشم های م شادی و آسایش را همراهی کنند. الان در این موقعیت فقط خواستم حرف هایی که در ذهنم تکرار می کنم را بگویم ... کاش زندگی برای ما جور دیگر بود ... گفتم ما ... می بینی خودخواه هم نیستم گفته بودم که همیشه پیش تو خواهم ماند ... هر چند تو نمی خواهی و برای فرار از من بهانه زیاد داری... بهانه ترس از آینده ، و شایددوست نداشتن من ...
+نمی دانم چه می گویم بن بست که می گویند اینجاست خودم می گویم و خودم می شنوم .
- داستان کوتاه (۸۸)
- خود درگیری (۴۳۶)
- جامعه درگیری (۱۷۷)
- دیالکتیک هایمان (۲۶)
- شبه شعر (۱۲۶)
- داستان مینا (۱۹)
- رادیو بلاگیها (۵)
- سینماتوگراف (۵)
- دفترچه یادداشت (۷)
- دفترچه سیمی (۲)
- یادداشت روزانه (۱۵)
- تئاترولوژی (۴)
- فوتوتکست (۱۰)