بیست و پنج سال بدو بدو زندگی کردم، و اکنون حسم این است که دیگر حس نابی برای چشیدن نیست، والاترین حس ها شبیه نسیمی لحظه ای در آغوشم بودند، و دیگر نیستند، زندگی زمخت ترین جنسش را رو کرده است، بدترین، زشت ترین ... من هم آلوده ام، هر شب با این دنیای بی سر و ته سر به یک جا می گذاریم، و صبح فردایش برای تکه ای نان جان می دهم، به دنیا فحش می دهم، به این که هیچ کس حق انتخابی در مورد او ندارد،... باز شب با دنیا به خواب می روم...