ناامیدم

از دویدن، از درست کردن سر و ته زندگیم خسته شدم. بهت گفته بودم که اصلا آدم خوش شانسی نیستم...

جام جهانی چشمانت

"فینال روزیه که سفت بغلت کنم و از هر دو تا چشمای طلایی ت بوسه بچینم".

علاقه خاصی به کاپ اخلاق داشتیم. هر چقدر زمینه برای سوار کردن دوز و کلک مهیا بود، ما کاسه داغ تر از آش میدان بودیم. یادت هست لابد بارها گفته ام. آن باخت سهمگین. آن باخت به یاد ماندنی. باختی که ما را با چالشی به نام کاپ اخلاق، چرایی ها و چگونگی ها آشنا کرد. توی رختکن سرمربی داد می زد" فوتبالو به گه نکشین، من سرمو میدم اما برای همچین ادایی به تیم حریف التماس نمی کنم". نبودی که ببینی، اکثر بچه ها باور داشتند که خواهیم باخت. برای انکار آن باخت بد، می خواستند تیم مقابل را بی حریف وسط میدان تنها بگذارند. چیزی دور از آیین مسابقات.  تا نه با شوت و نه با دست و پا شکستنی، سه امتیاز بازی را تقدیم تیم حریف بکنند. همین کاری که مراکش هزار بار نیکوتر از آن را پیش کش داد. ببین که این هم کاری بدور از اخلاق نیست. شبیه تقدیم کادوهای یکهویی است. 

ادامه مطلب

لالایی برای خدا

استکانی چای دیشلمه بیاورید
برای قادر الگاریین
گرداننده چرخ های روزگار دور
که خسته است و درمانده
از حال این زمین بیمار

حال دستی باید
که دوباره جیغ و جار چرخ های چوبی جهان را درآورد

آسوده بخواب خدا
رها باش از گاری بی خرت
از دنیای ذبح شده و بی سرت
باری مردمان خر خود از پل صراط عبور می دهند

با خودمان یک وجب ساقه شمشاد یا سپیدار تازه بیاوریم

صبح را با خستگی شروع می کنم. تنی غم مانده که با خستگی غمیازه می کشد. رنگ دیوارهای اتاقم سفید اما چرک است. دمر دراز کشیده ام روی فرش زیر پایم. لنگه های جورابم یکی سمت راستم و دیگری سمت چپم، شبیه من ولو شده اند. آسوده خوابیده اند. به موهایم دست می کشم. انگشتانم را به هم می مالم، چربی موهایم کار را به حمام می کشد. هر روز صبح از خودم می پرسم " آیا ارزش ادامه دادن دارد؟" و هر روز صبح بدون آنکه جوابی برای این سوال پیدا کنم، دنبال زیرپوش و حوله می گردم و اسیر روزمرگی های این دنیا می شوم. هوا گرم می شود و گرما قوه وجودم را می کاهد. زیر دوش چشمانم را می بندم. گوش هایم پر می شود از صدای خفه دنیا، صدای دور شدن زندگی ها، آدم ها. چند دقیقه در همین حالت می مانم. قطره های آب شماتتم می کنند، تنبیه م می کنند تا دوباره جرات بیرون آمدن را داشته باشم. وقتی زیر آب در هرمی ایزوله می شوم. قلبم سنگین می زند. به این فکر می کنم که خیلی راحت می شود دم را باخت و روی کف کف آلود حمام ولو شد. امان از قطره ها...

بعد از استحمام دوباره خودم را بو می کشم. بوی شامپو یک سر به مغزم می رسد، حجم های جدید از مغزم را می شکافد، آرامش می گیرم و بو همچنان در راهروهای بی در و پیکر مغزم می لولد. برای امروزم برنامه می چینم. برای فرارم از غم زدگی نقشه می کشم. نسخه ای می پیچم که محتوایی از انرژی و انگیزه داشته باشد مثلاً سر زدن به خانه من و تو و دیدن همان یک وجب ساقه سبز شمشاد که به نرده گره زده ام...

حتی سالها در کنارت زندگی کرده ام

نگاهم بند پلک های توست

باید چشمانت را بوسید

چشمانت زندگی می پاشند

شبیه خودت

که ذهنم را پر میکنی از عطر کلامت

گاهی احساس مچاله بودن تسخیرم می کند

شبیه میوه ای پژمرده و فاسد

گلابی یا ...شبیه کدام میوه ام؟

دست که میکشی به سر و رویم

انگار که درختم از بیخ تکانده می شوم

گاهی دلم تنگ می شود به لحظه ای که با تو خلوت می کنم

                                                                 خلوت تر از تنهایی

چیزی خیالم را چنگ می زند

مرا به خانه ات دعوت کن

به خانه ای گمشده لای حجم بی رحم شهر

به خانه ای معلق در آسمان

به پناهی دنج میان شلوغی شهر

مرا به خانه ات دعوت کن

راه آمدنم را منتظر باش

مردی با پاکت هایی در دست، در شیب ناعادلانه خیابان

که برای کمین سوی خانه تو می آید

در خانه ای که یکی از چهار دیوارش حیاط مدرسه است

مدرسه ای با چراغ هایی روشن اما خالی

خالی از صدای شور دخترها

گفته ای روزها کار و بارت را ول می کنی 

و خودت را غرق تماشای مدرسه میکنی

نگاهم کن

مردی از لای طرح های سیاه قلمت راه افتاده است

با پاکت هایی شبیه هدیه

به سوی تو می آید.

آنکه می آید منم

منی که سالها در راهم

حتی سالها در کنارت زندگی کرده ام

بگذار وسط خانه بی غل و غشت مشغول بوییدن عطر تنت باشم

بگذار نرده های این خانه رنگ زندگی بگیرند

بگذار میان این شاعرانگی گمشده ام را هزار بار پیدا کنم

اینجا خانه توست

گاهی دعوتم کن

برای دیدنت

این خانه جایی ست که دو خط موازی را به هم وصل می کند

این خانه مقدس است.

بی نهایت باشیم

دنیا منهای همه 

ضرب در تو 

تقسیم در پیکسل های چشمانم

عشوه و کرشمه اعداد دوست داشتن در مغزم

چه معامله ای 

چه حسابی

که می چربد به همه ی داشتن های دنیا

کم نشو از من، از بودنمان

بیا با قدم هایمان

از مسافت بینمان کم کنیم

بیا و آنسوی ترازوی زندگی

آنسوی دو خط مقطع موازی

بیا با من

بیا که جایت در چهار ضلعی اتاقم جای خالی ست

بیا و پر کن

رنگ کن سرای تنهایی ها را...

با تو به بی نهایت می اندیشم نازنین...

پرچیم لر سن و من

روزی که ماتم گرفته بودم، به خودم میگفتم میرم و همه چیز رو تموم می کنم. میرم و روش وایمیستم میگم ببین منو، من نمی تونم پا به پای تو بیام. بی خیال من. تو راه خود رو من راه خود. رفتم ولی جرات نکردم بهش بگم. انقدری که عاشقشم. عاشق تئاتر. یادمه برای فرار از اون بحران لعنتی، تو همراهم بودی، تا نزدیک خونه تون قدم زدیم، تو پیاده روهای همون خیابان لعنتی اردبیل، تو آواز خوندی برام" می دونی با تو دلم آرومه..." فردا باز با انگیزه نو شروع کردیم. حوصله می خواد خدایی، تو داشتی اخلاق دم دمی منو تحمل می کردی. ناراحت میشدیم، می خندیدم، گریه می کردیم. از اون قضیه چهار ماه گذشته. یادمه اولین بار بهت گفتم، من برات زمان تعیین نمی کنم، هر وقت خواستی می تونی بیایی و کمک حالم باشی، از فردای همون روز اومدی و چسبیدی به کار، بیشتر از من تو رنج کشیدی تو این راه. قسم می خورم تو نبودی من می رفتم روش وامیستادم میگفتم ببین منو، من نمی تونم پا به پای تو بیام، بی خیال من. ولی تو نذاشتی بهم گفتی پیش میاد، دیشب یکی بهم گفت چرا برا اختتامیه لباس مناسب نپوشیدی، چیزی نگفتم، ولی به خودم گفتم هنوز که چیزی معلوم نیست. وقتی اسمم رو صدا زدن برای جایزه گرفتن، می خواستم تو رو بغل کنم ولی..، دومین بار هم که صدام زدن باز می خواستم تو رو بغل کنم ولی... خیلی هل شده بودم، ریتم اون چند دقیقه واقعا بالا بود. انتظار نداشتم کار ما برگزیده بشه من به سربازی فکر می کردم به این که بعدش برم دنبال چه کاری؟ که این اتفاق خوب افتاد، من و تو با هم موفق شدیم. باهم برنامه ریزی کردیم و حالا موفق شدیم اولین گام رو محکم برداریم. دیشب از ته دل خوشحال بودیم. یه خوشحالی موندگار و بی حد و حصر.

شب رسیدم خونه، لوح تقدیرها رو نشون پدر و مادرم دادم. چیز زیادی دستگیرشون نشد، فقط گفتن مبارکه. اومدم تو اتاقم، لوح ها رو انداختم یه گوشه ای ، تو تاریکی اتاق دراز کشیدم، به این چهار ماه لعنتی فکر کردم به تو مهربون. تو پیام زدی که داری ذوق میکنی از این همه اتفاق خوب، گفتی چه خوب شد که امشب تونستیم چند لحظه ای خلوت کنیم. من بغلت کردم، بوسیدمت، عاشقانه تر از روزهای قبل.

لرز قرقاول ها

حتی اگر به طرز فجیعی بمیرم و باز زنده شوم، امشب را با شیرینی مرور خواهم کرد. شبی پر از آرامش، شبی که بودن تو عین بارونه خنک و تازه و ناز و آرومه... بهت گفتم وقتی کنارت دراز می کشم و دستم را دورت حلقه می کنم، شیب مغزم تند است، همه حرف هایی که روزها و شب ها مرور می کنم را عین آب روان نقل می کنم. و این اعتراف چقدر آرامم می کند. اینکه از بد و خوب حس هایم به تو بگویم، نفس بکشم و تو با جانم و عزیزم جواب بدهی و بیشتر در این دریای آرام غرقم کنی. این ها بیشتر از رویاست...

زهرمار

من چهارمین مار زخمی ام

کاش هوس بالا رفتن از نردبان به سرت نزند

دور باد آن دم

از چشم افتادن

که زهر مار آدم را می کشد

می خوام تو هم مهره جاودانم باشی

چند روز بعد سربازی

امروز صبح با حباب عدد پنجاه و چند از خواب بیدار شدم. پیرمردی با نوک انگشتانش بیدارم کرد و با ژست طلبکارانه ای عدد پنجاه و چند روز را کنار گوشم زمزمه کرد. آی که روزها چقدر زود تند سریع از کنار هم میگذرند.

 کاش من هم آدم گذشتن بودم. آدم این نیز بگذرد گفتن. از دو روز پیش که اصرار پدر را برای کوچیدنم شنیدم، ابتدا بال در آوردم و سپس فکر پرواز در لحظه را حس کردم. فکر کردم که پدر چقدر بی قید و بند فکر می کند، اینکه شش دنگ حواس آدم به خودش باشد و برای طی کردن روال زندگی پای کسی دیگر در میان نباشد چقدر خوب است. اما مگر می شود تنهایی سر کرد؟ طاقت آدم تاق می شود... از آن روز به بعد به روز ترخیصم از سربازی فکر می کنم. به اینکه چه روزهای خوبی بعد آن می تواند سراغم بیایند. به روزی که پاسپورتم را از پلیس باضافه ده کنار رودخانه گرفته ام و با نیشی باز در پهنا، قدم زنان، شعر خوانان از کنار رود میگذرم و آخرین تصویرهای ذهنم از شهر را ثبت می کنم. وای که چقدر واقعی ست. بعد از آن به این فکر می کنم که من چقدر با تنهایی زیستن سازگارم. به خلوت های خودم میان شلوغی های شهر فکر می کنم، میان گروه ها و جمع های شوخ و شنگ و گاه بی مزه،  به شب بیداری ها، به نشستن های طولانی، یکه و تنها بر بلندای شهر و تماشا، خیره ماندن. با خودم می گویم اینکه آدم های اطرافت تو را مؤدب، مهربان و دوست داشتنی خطاب می کنند، حرفی ست که آن سرش ناپیداست، با این حساب آخرین روزم برای آنها شاید سخت باشد، که دیگر از حضور من بی بهره خواهند ماند، یا شاید پسری مودب تر، مهربان تر و باحال تر از من جای خالیم را برایشان پر کند. 

واقعا که زندگی جاى ماندن و در جا زدن نیست، همه باید روزی برویم نه شبیه آن خداحافظی دم مرگ، بلکه از سر تصمیمی عجولانه. انسان است دیگر گاهی با این تصمیم ها بار یک شهر را به دوش می کشد و می رود. رفتنی که در آن بغض هم هست، بلاتکلیف بودن هم هست. 

سفر من از ترکیه شروع خواهد شد، و بعد از آن یک به یک بدون هیچ برنامه از پیش تعیین شده ای بلیط سفر شهرها و کشورهای دیگر را خواهم خرید. امیدوارم کسی با تنهایی من مشکلی نداشته باشد. چون این روزها این باور تنها بودن رفته رفته در ذهن و دلم محکم تر می شود. اصولا این نوشته ها برای دو سال بعد مناسب تر است اما دلم می خواهد بدانم چه چیزی یا چه کسی من را از فکری که در سر دارم باز می دارد. برای من که گاها نسبت به گفتار و کردار خود و دیگران حساسم، برخورد متقابل خود و دیگران در مواجه با اینکه من تنهایی را برمی گزینم بسیار مهم است. اصولا برای فرار از روان بی عقل، من به کسی پناه نمی آورم. کسی را انتخاب نمی کنم، و نمی خواهم انتخاب کسی باشم. انتخاب های من یا خودمم یا کتاب یا گشت های شبانه شهر. این پدیده هایی که نفس کشیدنشان بوی پاکی و صداقت می دهد.

 جدا که آدم بدقلق نظیر من کم است...