مسئله ای که با آن رو در رو ایستاده ام و قصد عبور دارم ، واقعیت گرا بودن است . یعنی نباید از حل مشکلی که هر روز بی امان تکرار می شود ترسید ، باید روبرویش ایستاد و بر چهره اش تیغ کشید. می گویم 23 سال می توانستم تفاوت ها را تحمل کنم و شاید در آن حوالی چند سالی هم توانسته ام زندگی بکنم. امّا بیست و سه سالگی هم تمام می شود و همچنین تحمل من . روزیست که بر سر مسائل پیش پا افتاده ، برای رسیدن به نقطه نظر مشترک و یا اجماع نظر  ، هی موضوع کش داده می شود. دلیل واضح است ، من ویژگی های یک نسل جدید را به دوش می کشم و اطرافیانم نسلی از دوران قدیم. نوش داروئی که با آن این فاصله ها ترمیم پیدا می کند عمر من است . باید سال ها حرف های این و آن را بشنوم ، برخوردهایشان را ببینم و سکوت کنم ، بی خودی وارد معرکه شدن و آتش انداختن سبب اختلاطات عصبی من می شود و جز من کسی زیان نخواهد دید ، من باید آرام باشم و از این دنیا دور شوم . مثال نمی آورم که زیاد است از این قبیل جروبحث ها ، که زیاد بی احترامی می شود که زیاد ارزشی برای حرفهایم قائل نیستند ، آخر اینها فرزندان نسل قدیم و اندی ...