کاپشن قدونیم قد سبزرنگ ، با تودوزی نارنجی با جیب های ریزودرشت در اقسا نقاط کاپشن با شلوار جین ایکس ایکس لارج با کتانی های رنگ پریده کوهنوردی .16 خردادماه بود بعدازظهربود.مدل موهایم همان تخته ای همان که از خواب بیدار می شوم حالت داده شده یعنی باربِر قبل از بیداری در آن غوغا و تاریکی شب مشغول دیزاین بوده است. یادم رفت تسبیح یا یک زنجیری چیزی هم پای ثابت این تیپ پوشش هاست.فقط چند خیابان آنطرف تر را دوری زدم فقط بخاطر اینکه نگاههای مردم را تجربه کنم ، همه یک جور دیگر نگاهت می کنند یکی می گوید حتماَ مواد فروش جدید سررو کله اش پیدا شده یکی آن قاتل قمه به دست یادش می افتد و به طرز جالبی مرا به او تشبیه می کند یا با کمی تخفیف چاقوکش که حتماً. یکی بی فرهنگ یکی بی شعور ،یکی لات یکی ارازل اوباش می بیند، همه رنگ نگاه ، از همه رنگ انسان ، امّا کسی دلیل این تیپ و قیافه را نمی پرسد..واقعاَ من هم برایم سوال بود گفتم اگر بپوشم سر سوزنی مطلع خواهم شد،لباس های مرموز ، آدمهای مرموزتر. نمی توانم دلایل را پیدا کنم نمی توانم به نتیجه ای برسم .... همه پوشش ها را امتحان خواهم کرد امّا با این وضع فقط سکوت می کنم !
این روزها بیش از هر وقت دیگر به همه چیز و همه کس حسادت می کنم . حسادت را این روزها بیش تر درتارپود وجودم می چشم و می بینم که چگونه من خودم را با این افکار از پای می اندازم. البته گاهی اوقات به خود تلقین می کنم که شاید این یک حسِ همه گیر باشد و از خیلی وقت ها پیش، به ما به ارث رسیده است حتی از زمان انسان های اولیه بوده است این حس که دیگر عجین شده ایم هر از چند گاهی نهیبی می زند که تو چرا همیشه یک جور باقی می مانی ! چرا جلو نمی روی ، چرا؟!
شاید به خاطر عقب افتادگی و دوری از آزادی است که این چنین حسود بار آمده ام یا شاید آمده ایم ، این اوضاع کشور بهانه ی خوبی برای من فراهم کرده است ،دود مشکلاتم تماماً از سر اینها بلند می شود ، نمی خواهم خودم را نماد آدم هایی جا بزنم که حسادت می کنند یعنی این حس در آنها دُزَش بالاست ، نمی خواهم به هویت خودم ببالم چون چیزی از آن گیر من یکی نیامده و فکر می کنم دیگر هم نیاید. با این وضع قروقاطی کشور که هر کسی رای خود بر کرسی می نشاند، دیگر امیدی ندارم (در این قسمت چند سطری سانسور شده است) پس همان بهتر که به هویت خود نبالیم ، ببخشید که فعل را جمع بستم به نظر من که اینطور است کسی غروری به هویتش ندارد.
اگر هویت بود کسی سرنوشت خود را دست دیگری نمی داد کسی به خاطر مقام و قدرت پاچه خواری کسی را نمی کرد ، کسی چراغ قرمز را رد نمی کرد ، کسی بچه ای را وسط خیابان جا نمی گذاشت و... ببین همه ی اینها درد است که نمی توان درستش کرد اگردرست شود به دست خودم درست خواهد شد ، ایمان دارم می توانم همه کس و همه چیز را در جای خود بنشانم ، کمی تند رفتم ولی می دانم که ثابت خواهم کرد.
اگر تا اینجا خوانده ای دستت راخواهم بوسید اگر مردی یا اگر شیر زنی بزن قدش که مرا تمام عمر شرمنده ی خود کرده ای ...!
درست است چیزهایی که نوشتم کمی آرمانی اند ولی وقتی علاقه باشد ایمان به کاری که می کنی باشد حتماً به جایی خواهی رسید.خدا همه ما را عاقبت بخیر کند.
پ ن : منظور از هویت در این نوشته سرزمینی ست که زندگی می کنیم.
منبع : قسمتی از رمان قلم حسادت (فیلوزوف)
لاجرم چند بندی زین حکایت ابواسمعیل نیاری بنگاشتم تا خیل ضمایم این استاد وارسته و صد البته عقل گرا را فزونی بنهم بلکه قافله ی مریدان وعظ این کاشف العقول را ازبر کنند تا بدین سان بر عوقبت خود میراثی بر جای بنهند و اگر ناسپاسی نباشد مرا از بهر این تفضیل بی ریا دعایی عاید آید.
گویند ابو اسمعیل ،شیخ حاذق و الحال این دارالعقلای فلاکت الروح چند صباحی به مشق در محضر عالمان قحاری چون خجست بن فاروقی و این سان اساتید والا مقام سپری کرده است و حال که خود صاحب مکتبی عقلایی ست گرفتار مرضی بس ناخوشایند گردیده است و کمر استقامت خم گردیده و متعلقات به کل بر جویباری روان وا نهاده است. کاشفات حاصله حاکی از آن است که این شیخ درون مایه که خود به هیچ وجه من الوجوه خم به ابرو نمی آورد ،ضربه ای از قوه ی احساس خود چشیده است و از برای چه کسی ؟ مریدان زبان به راستی و درستی نمی گشایند و فقط به چرب زبانی در محضر استاد سر به دار نیز می دهند.
شاعر نامی این وادی در وصف حال این شیخ ارجمند چند سطری من باب ادب و تسکین درد ، قلمی بفرسایدند:
این مرید خجست بن فاروق چه شد
این ماهی بحر عـــــــــــــــلم چه شد
این شیخ که خود مدعــــی عقل بشد
دیدی که رمــید و مــــلحد عقل بشد
حساب کتاب که می کنم ، فکر و خیال و آن دیلِمای معروف خواستن یا نخواستن ! روزمره ی من در این کوران امتحانات پایان ترم است.
نمی توانم فراموش کنم آن همه خیالات که از ذهنم می گذشت که هی اصرار می کردی برایت تعریف کنم ، یادت هست حتماً ، روی نیمکت چه خاطراتی از ما ثبت شد ، آسمان دور بود شب با سرمای سوز آورش نزدیک می شد امّا ما می نشستیم و گرمای وجودمان در هم می آمیخت من برایت از استرالیا از آن پیرمرد که خیلی شبیه من بود می گفتم . تصویر ذهنم واضح بود مطمئن بودم که تو نیز در کنارم هستی ، اما نمی دانم عکاس محله چرا وقتی رفت داخل تاریک خانه صدای گریه اش بلند شد، نمی دانم چرا وقتی عکس ها را داخل پاکت می گذاشت نگاهش رو به پایین بود ، چرا خجالت می کشید.... دوربین را بهانه می کرد ، امّا صدایش گرفته بود ..
می دانم ناراحت می شوی وقتی این چنین تحملم به سر می رسد امّا به خاطر تمام این دل خوشی هایمان به خاطر این همه محبّت مرا ببخش !
برگ تضمینی نداده اند برای تو ، می دانم که مال من نیستی ، می دانم که باید پارچه ای خیس کنم و سروصورت احساساتم را کمی شفاف کنم می دانم می شوداینگونه بود اما می شود این بی کسی هایم را با تو باشم ، بودنِ محض نیست همین که طرفم تویی شنونده ام تویی برای من کافی ست ، قبول می کنم مهمان ناخوانده ای برای این روزهایت هستم حس می کنم در برابرم محتاطی یا شاید می خواهی زیاد به چشم نیایم اما چه می شود کرد روزگار عجول است و کلید این روزهایم دست توست.
خانه یمان همان سرازیری معروف است ، استحکاماتش تعریفی ندارد عمر تک تک آجرهایش را می توان تخمین زد نگاهشان می گوید که دیگر توانی در بساط ندارند که این چند ترم را دوایی بر درد ما باشند ، نامرد نیست این چند سال گذشته را مهمان پذیر خوبی بوده است ، گریه ها ، خنده ها ، سکوت ها ، همه را لمس کرده است شاید امسال آخرین سال عمرش باشد ،صاحبخانه می گفت این بساز بفروش ها دمار از روزگارش در آورده اند ، می خواهند بکوبند و یک چیز خوشگل مشگل قالب مردم کنند.
درست است خیلی دلگیر نیستیم ولی چند نکته همیشه اذیتمان می کند که خیلی قلمبه ی آنها همین شیب کوچه است ، صبح هر وقت به سرورویمان می رسیدم و حاجت هایمان در دست به طرف کسب علم و دانش قدم بر می داشتیم تا می رسیدم بالای شیب کوچه باد بد مصب کل تشکیلات دکوراتیوِمان را به هم می ریخت و لابد همه همکلاسی هایمان در این فکر بودند که امکاناتمان در این حد است یا ... این ماجرا همیشه هضمش برایم مشکل بوده است که چرا ما ! که چرا آنتن تلویزیونمان همیشه برفی ست که چرا باد بالای تپه همیشه شدتش زیاد است؟ به خدا تقصیر من نیست خانه مان درست ته دره است گویی فیزیک و ریاضی همه در این کوچه معنی می شوند اینها را نمی دانم به چه کسی می گویم ! نمی دانم کسی می تواند مشکل حل کند یا نه !؟
ما می رویم شاید روزی باز برگردیم و لااقل کوچه سر جایش باشد تا سیر سیر تماشا کنیم .
دل کندن سخت می شود وقتی رد پاها ثبت می شوند در این محله در آن پارک که تنهاییم ، بی کسی ام را مثل چماقی می کوبیدم بر سرش ، اما گذشت و به پایان نزدیک شدیم .
همیشه با شنیدن کلماتی احساس می کنم مثل بچه ها بنشینم و گریه کنم ، یا مادرم را صدا بزنم ، کلماتی هست که گهگاه تکرار می شود که خنده بر لب بعضی ها می نشاند که مِن باب مزاح می شود برای خیلی ها و برای من می شود بغض، می شود نفرت ...
اسمم ، صدایم، قیافه ام ...کلماتی هستند که نباید باآنها به تمسخر سخن گفت نه برای من بلکه برای خیلی ها این چنین باید بود.
من همیشه سکوت می کنم وقتی کسی به زادگاهم به روستایی بودنم حرفی بچسباند ، درست است کمی قیافه ام سوخته است کمی ورزیده ام اما دلیل نمی شود که هی بکوبید بر سرمان ، چون حق ندارید چون ... راستی مگر خود چه گهی خورده اید ، از من چه چیز بیشتری دارید که این چنین می بالید . من به روستایی بودنم ، به روز های گذرانده ام در خاک و گل به سادگی روستائیان به لحن شان به صمیمیت شان افتخار می کنم و شکر می کنم خدا را به خاطر روح و جسم سالمم .
نمی دانم شاید وقتی آن کلمه را بر زبان می آوردی قصدی نداشتی شاید حرفی که گفتی مختصر می شد در چند کلمه ولی دیگر تحملی بر تکرار آن نیست.
بعد از سال 88 و اتفاقات اسف باری که روی داد اولین باری بود که این چنین درگیر هیجانات سیاسی می شدم شاید این علاقه بنده به سیاست و رجل سیاسی همه از پدرم رسیده است شاید اگر کشاورز نمی شد حتماً کاردار جمهوری اسلامی در فلان کشور می شد و ما به لطف ایشان سَرَکی به آن ور آب نیز می کشیدیم و آنجا را هم فتح می کردیم کسی چه می داند شاید آن ورش دوبلین شهر وایکینگ های دلاور بود شاید.....
امسال خیلی مشتاق بودم خیلی به خودم و رای ام امیدوار بودم که حتماً کسی می آید که حرفمان را باز گو کند ، نهضتمان را جانی دگر بخشد ، در جوی خارج از این ها بودم که برادرم خبری داد، او که بیش از من فرصت پیگیری اخبار را دارد خبر داد فلان شخصیت نیز نام خود را به عنوان کاندیدای این دوره اعلام کرده است .یعنی من همان لحظه در همان چند ثانیه در همان موقعیت تایم لاین زندگانی ام را تا آخر همه سبز دیدم ، دیدم که همه جا به سان بهشتی روی زمین نمایان می کند این ها همه به کنار، من با حفظ سِمت به تبلیغات حزبی خود دوامی دوچندان دادم ... اما متاسفانه چند روز پیش له کردن تمام این ذوق و انگیزه را..... صلاحیت ندادند یعنی نمک دان را شکستند .....یعنی همان " ایشیمیزَ باخ سن آلله"
شرم دارم از کاغذ کاهی هایی که کیلویی حساب شدند ، خجالت می کشم از دوستانم ، چقدر خواهم نوشت نمی دانم ، چقدر خواهم ماند نمی دانم ، شاید دیگر وقت رفتن باشد وقت دل کندن از آن کورسوی وجودت باشد . می روم تا مزاحم نشوم تا شخصیت بادآورده ی ماجراهای عاشقانه باشم ، ساده آمدیم و ساده خواهیم رفت ، نگران نباش ، نگران این که مرا از دست دهی نباش که ذاتاً از دست داده ای ، بعد از این سراسر حسرت آغوش گرممان جاودان باشد . به روزایی فکر کن که دیگر من نخواهم بود .
یکی از ما سر حرفهایش بایستی می ماند ، من به جای هر دویمان هر روز ازبر خواهم کرد آن دیالوگ ها را ، نگران نباش ، ما خواستیم اما نشد ، خواستیم رنگی تازه بدهیم ، خواستیم با هم باشیم ، بودیم برای هم ، اما نشد.
تمام این چند سال بازی خورده ام خیلی کودکانه آری گفته ام خیلی خام بوده ام ، خسته می شوم وقتی می شمارم این فلاکت را.... من برای تو نه اولین بودم نه آخرین ، من همان بادآورده ای بودم که با باد رفتم ، چنگ می زدی مرا سفت می گرفتی می ماندم امّا سپردی مرا دست باد غالب ......
سلام جناب آقای منتخب مردمی!
چند کلامی عرض داشتم و صلاح بر این دیدم که به کاخ نرسیده این را بنویسم و داغ داغ تحویلتان دهم ، نمی دانم از طرف کدام قشر خواهید آمد ولی خوب می دانم که این اول کاری با بنز نمی آیید.
آقای مدیر وضع ما را که خوب می بینید یا که نمی بینید حتما سوار بنز شده اید ، شیشه ها اتومات هست بدهید تا برایتان پایین بیاورند تا ببینید این مردم هر کدام از 7ساله گرفته تا 70 ساله به دردی گرفتارند ! چاره چیست؟ راه دوری نمی رویم من همین جا نیز از خودم شروع می کنم ، می گویم و خجالتش با من که دیگران چه چیزها که نخواهند گفت ، آقای جمهور من دانشجوی یکی از شعبات دانشگاه فلان هستم ، 22 سال زندگی را گذراندیم و ندانستیم برای چه ، که این مورد به خودمان مربوط می شود بگذریم که هیچ خدماتی برای این جوانان سوا نکردند و ما را ناکام گذاشتند، با شمایم اگر صدا برسد ، اگر وقت داشته باشید من آمده ام تا آینده ام را تضمین کنید آمده ام تا سرانجام این فرزندان ملت بی صاحب را مشخص کنید. من برای آینده ام شغل می خواهم زندگی می خواهم ، می دانم که همه را شما نمی توانید ولی بدانید اینکه ما تحمل کرده ایم سهم ما از این همکاری با شماست اما شما چه کار کرده اید ، می دانید تمامی این ضعف های روحی که جوانان ما دچارش شده اند تمامی به گردن مسولان فلان سازمان بوق است می دانی تمامی این شکست ها همه اش به خاطر اقتصاد ارابه ای این مملکت هست که هر وقت بسم الله گفت راه برویم و راه نیفتاده به خاک بنشینیم می دانی که همه چیز را به نرخ پول مبادله می کنند حتی انسانیت را ارزان تر از بنز شما !
آقا انشالله که حواستان با من است ، من و همسالان من همه دردشان ، آرزویشان حداقل هاست.... مرا که می شناسید من به خاطر این شرایط و عقب ماندگی هایمان از همه چیزم گذشته ام حتی از بهترینم ، فقط کورسویی از وجودش را حس می کنم بی چاره او نیز در این باتلاق گرفتار آمده است ..از تک تک آنها بپرسی می گویند دردشان چیست که عجیب شبیه من است ، آقا با شمایم ! اینها را من و امثال من به وجود نیاورده اند این وضعیت را شما به پا کرده اید و هی در کتابهایمان می نویسید از ماست که بر ماست ، این را برای خودتان داشته باشید، بی زحمت برای ما بنویسید از ماست که بر شماست ،
آن پیرمرد با چه عشقی با چه جراتی پایه ها را به زمین کوبید غافل از اینکه پایه ها همه پوسیده بودند.
لذا تقاضا دارد صدای ما را هم بشنوید ما نیز از همین مردمان هستیم درست است پدرانمان تا به حال شهید نشده اند اما ما نیز فرزندان همین آب و خاکیم.
- داستان کوتاه (۸۹)
- خود درگیری (۴۴۷)
- جامعه درگیری (۱۸۴)
- دیالکتیک هایمان (۲۷)
- شبه شعر (۱۲۷)
- داستان مینا (۱۹)
- رادیو بلاگیها (۵)
- سینماتوگراف (۵)
- دفترچه یادداشت (۷)
- دفترچه سیمی (۲)
- یادداشت روزانه (۱۵)
- تئاترولوژی (۵)
- فوتوتکست (۱۰)