ما

دستفروش ها،
تمثال های پیشواز را،
برای آمدن تو،
روی هم می چینند،
و ما چانه می زنیم...

معلق در آسمان

دلم لک زده بود برای قیمه و فسنجان مامان پز، دل و روده ام از دست کوکتل و هات داگ و همبرگر مک دونالد دانشگاه عاصی شده بودند، از در انصاف اگر می دیدم، واقعا حق با آنها بود، هر چند تصمیم گیرنده نهایی من بودم. جگرم می سوخت وقتی پشت تصویر آنلاین مامان، قابلمه های روی اجاق گاز را می دیدم، و صدای جلز و ولز خورشت ها که حواسم را پرت می کرد، هر شب ساعت یازده شب به وقت وطن، مامان آنلاین بود، با من تماس نمی گرفت، فقط منتظر می ماند تا من تماس بگیرم و تو بوق اول جواب بدهد. هر بار بعد اینکه خوبم خوبین خوبند را پشت گوشی با هم سر می کردیم، مامان از خورد و خوراک من ابراز نگرانی می کرد، از نظر مامان در هر تماس، من لاغر و لاغرتر می شدم، من چنین احساسی نداشتم، اما خوب حق داشت، یکسالی می شد یک دل سیر غذا نخورده بودم، همه اش سرپایی بود و بی طعم و نچسب. 

اینجا رستوران ایرانی فراوان به چشم می خورد، اما رستورانی با سر آشپزهای غیر ایرانی که فرق نعناع و پونه را نمی دانند. من هیچ وقت سعی نکردم یکی از این رستوران های ایرانی یا حتی آسیایی را تجربه کنم، همیشه از کنارشان می گذشتم و داخل را نگاهی می انداختم، فقط بخاطر اینکه چهره های ایرانى ببینم.

ادامه مطلب

سازت را با بهار کوک کن- موتسی

ترکه ای بود، بی سواد بود و زخم معده داشت، انقدری درد بی درمان داشت که فقط می توانست سیگار بکشد. خیلی باهاش صمیمی نبودیم، فقط هر ماه یکی از ما می رفت دم درشان و اجاره خانه را  می داد. خودش سیمانکار بود و پسرش گچ کار. زنش همیشه خانه بود، چاق و مهربان بود، هر وقت آش درست می کرد، کاسه ای پر و پیمان برای ما می فرستاد، من انقدری دست پختش را دوست داشتم که سهم آن یکی را هم من می خوردم. چند بار ماهواره موتور دارشان را تنظیم کرده بودم، بیشتر طرفدار پی ام سی بودند، زمستان ها که دیگر ملات به دیوار نمی چسبید، می نشستند و فیلم می دیدند، مثل هر خانواده ای، گاهی سر و صدایشان بالا می گرفت، تقصیر ما نبود، سقف خانه اشان آنقدر نازک بود که ما را ناخواسته به داوری می طلبید. یکبار که از دیوار بالا رفتم تا در را از پشت برایشان باز کنم، من را به گوشه ای کشید و به جایی در مرکز شهر دعوتم کرد. 

ادامه مطلب

رها شو

دنیای اسکناس های بی ریشه

ما را دوشید و پوشید 

حال

رخت هایمان بند در بند و آویزان

در انتظار تند باد

تند باد چرا؟

ما که پوچ ایم

با نفس های الف بچه ای

معلق می مانیم

پوچ ایم

شل و ول و وا رفته ایم

دنیا ما را دوشیده است،

هر چه پوست و گوشت و استخوان بود،

برایش بریدیم و شکستیم،

و او فقط دوشید، و زجر داد،

آى فلانی

خودمانیم،

تو خودت را چند وقت پیش دیده ای؟

...مطمئنی؟

زر نزن،

باقی مانده ی ما رخت های چرک و بو دار است،

ما نه ماییم

تو نه توایی

من نه منم

پوچ ایم...

زن های دنیا...

@mehmetkuran 

ادامه مطلب

تولد

چند روز دیگه، می تونه روز تولد میلیون ها آدم یا هر جاندار دیگه ای باشه، تولد چند روز دیگه برای من از این جهت مهمه که می تونه روز تولد نیمه گمشده من باشه، به هر حال من امیدوارم و به پیش بینی هام اطمینان دارم،... فقط یه شرط داره، اینکه بارون بباره، یه نموره هوا سرد باشه، من سردم بشه و نیمه گمشدم از راه برسه، همین...

خودم و خدای خودم

برای هیچ قصوری
پیش تو بازخواست نمی شوم
خوبی تو همین است...
هر غلطی دلم بخواهد می کنم
مثل غلط دوست داشتن تو
شرک است بگویم تو خدای منی
توای که فراتر از اعتقادم ایستاده ای
تو را خواهم بوسید
در روز موعد
روزی که بندگان روی ماه خدا را می بوسند.

:)

چند روز دیگه تولدته... 

واقعاً چرا؟!

به دور از هر داستان و شعر و غزلی می خواستم بگم، می خواستم بگم که،...در مورد پایان نامه...که ...چطوری بگم...واقعیتش نتونستم اون چیزی رو که تصورش رو می کردم رو کار کنم، و الان دقیقا بعد از یک روز تمام پشت میز نشینی، به این نتیجه رسیدم که واقعاً به تاخیر افتادن پایان نامه خیلی هم دخلی به من نداره، و من تمام سعی خودم رو کردم تا اولاً از سیر تا پیازش رو خودم کار کنم و کپی نکنم، دوماً اینکه تنبلی از استاده!... بعد از چند بار ایمیل و پیغوم استاد گفت کلیه فصل ها رو یکجا بیار برای کرکسیون...یعنی عملاً تا پایان کار دیگه برای کرکسیون مزاحم من نشو! خوب از طرفی درست از وقتی واحد پایان نامه رو برداشتم، تمرین تئاتر هم شروع شد و ...

غرض از نوشتن این چند خط فقط برای این بود که با خودم رو راست باشم. کاری رو که میشد در طول یا عرض دو ماه بست، چرا تا اینجا کشیدمش. چرا؟!

با کیف ها کیف می کنم

من عقده کیف دارم، از بدو تولدم تا چند ماه پیش، یا یدونه کیف داشتم و یا کلا نداشتم، حالا به اقتضا اون دوران، اکثرا کیف های من مدرسه ای، شبیه سامسونت بود، فقط شبیه ش. همیشه از نظر کیف تو مضیقه بودم. زمانیم که کیفی دستم بود، یه جایش می لنگید، مثلا یکی قفل درست نبود، یا بندش یا رنگش پریده بود، یا از ته ش خودکارام گم و گور می شد، برا یکی از کیفهام، فک کنم برای دوره دبیرستان، خودم یدونه جامدادی تعبیه کرده بودم، انقدر خوب بود، مثل جعبه ابزار شده بود، خوبی کیف های شبه سامسونت این بود که جون می داد قدرت بازوتو سر کله ی یکی از بچه ها خالی کنی. 

ادامه مطلب