نه

دیر است
برگرد
یک سوم خاطره ها در قلبم
رسوب
سنگ
ما به پای هم که نه
به پای دیگران پیر شدیم
با دو سوم باقی
این دنیای دوزاری لعنتی را سر می کنم
برگرد

پرواز بی پروا 2

مرا بگویی
کیف می کنم
وقتی ناظر آمدنت من باشم.
راه رفتنت را دوست دارم
که شبیه پرواز است،
پرواز پرنده ای بنام تو
تو بجای منم پرواز میکنی
آن دم که با تو هم قدم شوم
کیف می کنم
کیف می کنیم
آنگاه که عابران
ناظران پروازند
داد وصال من و تو
دوره تسلسلش هزار سال می پاید
حتی بیشتر
هزاران سال
طول عمر "ما" بودن
طول عمر پرواز با تو
طول عمر پروازی بی پروا

بار گران

جایی که چشم به راهت بودم
آمدنت پر بار بود
اینبار آمدنت بار عشق داشت
باری که در قلبم خالی کردی
باری با صاحبی گمشده
گندمی، چشم و ابروی سیاه
قد بلند و استخوانی
با شالی سفید
کوله ای رنگارنگ
رنگ پائیز

تکرار

نمایش نامه تکرار، سرگذشت بیست نفر غواص ایرانی در جنگ تحمیلی ایران و عراق را روایت می کند، نمایش حول اتفاق های ست که در اروند روی می دهد.

بعد از شروع عملیات شبانه، و طبق دستور صادره از فرمانده عملیات، غواص ها باید نه کیلومتر تا آن دست اروند شنا کنند. که بعد از وارد شدن غواص ها به آب اروند، "نگهبان میله داد می زند، برگردین برگردین، دستوره که برگردین" خبر از این قرار است که عملیات لو رفته است. در وضعیت آشفته که نقشه لو رفته است، از طرفی آب رودخانه در حالت جزر قرار می گیرد، بعلاوه تیراندازی و شبیخون شیمیایی دشمن عراقی غواصان ایرانی را در تنگنا قرار می دهد. بخاطر وضعیت بحرانی و فشاری که به غواصان وارد می شود، یکی یکی مشت از طناب راهنما باز می کنند، و رها می شوند و خود را به آب جزرآلود اروند می سپارند تا شاید دیگران به ساحل برسند. شخصیت اصلی نمایش خالد، رزمنده ای ست که از این مهلکه جان سالم بدر می برد، اما بعدها در اتاق مددکاری مرکز که تحت مراقبت قرار می گیرد، یادها و بوهایی که از شب عملیات در ذهنش باقی مانده است، او را وادار می کند تا با تکرار چندین و چندباره اتفاق، هنوز هم آن صحنه های تلخ و غم بار اروند را از چشم و دل بگذراند. خالد با مرور آخرین تصویر نجاتش توسط خلیل، دوست و همرزمش، بخاطر دل آشوبی عظیم و سوزان به یاد روزهایی از کودکی اش می رود. شعر می خواند و می رقصد، او امیدوار است اگر باران بیاید، همه چیز درست خواهد شد...

گیس های...

گیس های گلابتون دراز و آویزانت را
نرم نرم
لای انگشتانت بازی می دهی
و بعد یک جا جمع میکنی
و طره طره میدهی پشت گوش هایت
همان جایی که حرفایمان را چال کردی

عکس بگیرید

نگاهم در چشمانت فرو می ریخت
آنجا کسی نبود عکس بگیرد
وقتی آمده بودی تا آخرین حرفت را بگویی
آنهایی که باید باشند، چرا نبودند؟!
با ضربه های حرف هایت
من تکه تکه نیست می شدم
مثل آنهایى که باید باشند و نیستند
عکسی اگر گرفته می شد
درون قاب عکس، چیزی جز "من" نبود،
"من" هایی تکه تکه،
ریز و خرد و له شده.
آن حوالی کسی نبود،
آنجا که باید از صحنه فرو ریختن "من" عکس بگیرند!
کسی نبود! نبودند...
آنهایى که باید باشند، چرا نبودند؟ چرا نیستند؟

با منی

خیال خام آمدنت
خارهای خواب را خرد می کند
خانه را خواب می گیرد،
خالی و خلوت
خواب روز ختم خودم را می بینم
خرمای خودم را می خورم
خیال خوش من
بدی ها را خفه می کند
خوشی خیمه می زند بر خوابگاهم
خیال خام آمدنت
تا خاک شدن با من است

زمزمه های مردی در آستانه ی فروشگاهی بزرگ

شامپو کلییر
ریکا اکتیو
زر ماکارونی
سویا
پودر لباسشویی سافتلن
صابون گلنار
"صابون گلنار
عطر صابون گلنار
گل نار
گلنار
کمد لباس های تو
لباس های اتو کشیده و مرتب
ای جانم!
تو که می دانی!
عطر لباسهایت منگم می کند...
پس کی می رسى؟
تو که می دانی من قابلیت دیوانه شدن را دارم
تو که می دانی!
عطر لبانت..."
جوپرک
کافی میکس
روغن سرخ کردنی
خمیر دندان

که نیستی ...جانم

بسوزم
نگاهت خاموشم می کند
که نیست...
آوار شوم
آغوشت می تواند سر پا نگه م دارد
که نیست.
کجایی؟
که نابلدان آب می ریزند بر دلم،
بگو بس است،
می ترسم آب تو را از من پاک کند،
بگو کنار بروند،
بگذار بسوزم...آوار شوم،
تو که با من باشی،
خیالم راحت است،
آنوقت همه ی آتش ها، بهار ابراهیم است.

تو تو تو توتو

در زاویه ای از انزوا
اولین خیال
اولین اسم
اولین چهره
برای توست
تو اولین نگاه غیر منی