دوست دارم با تو
دوباره برای همیشه
شاعر شعرهای عاشقانه آنچنانی باشم
دوست دارم رنگ شعرهایم
رنگ چشمان تو باشد
لبخندشان لبخند تو باشد
اما حالا تا وقت آمدنت
شعرهای هم رنگ تو را به آغوش می کشم.
عشق از سرم پریده بود
تو دوباره کار دستم دادی
لعنت به لذت های پر از درد
شب است
برای تنهایی من
دو چشم
دو گوش
لبانت
و گرمی آغوشت
چاره این است
هوا
خوره ی آهن است
و اسباب توهم ما آدم ها
هوا اشباعی از توهم توست
که اکسیدم می کند
ذره ذره
و همچون فرود آبشارهای غران
من هم فرو می ریزم
به کل
با تمام هستی ام
وقتی که سیم آخر پاره شود.
رویاهایم را به عقربه ی ثانیه شمار ساعتم می بندم
برای تکرار
تکرار
تکرار
تو شبیه مسیح مصلوب
هر روز رویای آمدنت
هزار بار بر سرم می ریزد
تلنبار رویایت
بغضم را سنگین
حرکتم را کند
تو بچرخ
بارها و بارها به دور من بچرخ
اما به من که رسیدی
بمان
بگذار دنیا برای لحظه ای به احترام رویای من
متوقف شود.
اینجا همه ی ردپاهایم را
قفل می کنم و می روم
شما بمانید و شور زندگی
من می روم
این چیزی ست که
کلاغ قصه ها
خبرش را آورد
"هر که دلش تنگ است بکند و برود"
این مسیری ست که بر پای پیشانی من نشسته است
مثل شتری که جلوی هر دری می نشیند
اینبار نوبت من است
که بر بخت برگشته ام
ترمه ای سیاه بکشم
گویی کم آورده باشم
از جنگیدن بی سلاح
از حرف زدن بی هدف
از راه رفتن بی نفس
دنیا برای زندگی در اوج لطافت
جای خوبی ست
و گرنه صورت دیگر زندگی
بعد از مرگ
چهره می گشاید
تنگنای قالب های قبرستان
دست و پای بسته
و ضیافت موریانه ها
زندگی باید کرد....
من محروم از عشقم
و هیچ کمیته ای برای مستضعفان قلبی وجود ندارد
طولانی ترین خیالی که تاکنون بافته ام
گره هایی با طعم عشق دارد
در طول زندگی
دل های زیادی را به دلم گره زده ام
اما هیچ کدام اجابت نشد
اکنون
همان ها گره های کور زندگی من شده اند
که راه گلویم را تنگ می کنند
پاهایم سست می شود
چکار می شود کرد با دلی ضعیف
با آغوشی محروم از دوست داشتن و بودن و موندن
شب
اتوبوسی بین شهری ست
که هیچ گاه برای من ترمز نمی کند
هر بار در کناری می ایستم
خیره می شوم
چشمانم از حدقه در می آیند
اما شب هیچ اعتنایی به من ندارد
لابد هنوز فرصت قدم زدن را دارم
آنهایی که از مقابلم رد می شوند
دلیل دست تکان دادنشان را نمی دانم
خنده هایشان
مگر کسی که بسمت مرگ می رود
می تواند تا این اندازه خوشحال باشد،
سرنشینان اتوبوس شب
آنهایی که دیگر توان قدم زدن بر روی گرد و خاک را ندارند
خود را به سرزمینی تاریک می سپارند
و من نیز با انحنای نقش بسته از خنده بر صورتم
سلانه سلانه
دنبال چراغ قرمز اتوبوس را می گیرم
و من نیز مقصدم همان سرزمین تاریک است
پاورچین پاورچین
از سر و کول آدم ها بالا می رفتم،
ترسوهای خائن
مفت خور های لاشی
آنها یک سر و گردن بلندتر از بقیه بودند
شبیه موهای دراز و بی مصرف زیر بغل
شمردنشان سخت ممکن بود
در زندگی با هر کسی که روبرو می شوم همچون حفره ای ست که می شود در آن غرق شد، حفره هایی با آرزوهایی بی انتها، گاهی حفره ها ندای مسیری ست برای عبور، برای تغییر، گاهی علت پشیمانیست برای بازگشتن به خود، به غرق شدن در حفره عمیقی که محتوایش آرزوهای من اند. مایه حیات این حفره ها خیال خام آدم هاست. آنهایی که شب و روز قافیه های خوش ترکیبِ آرزوها را می نویسند... انسان های دردمند، آنان که درد شکوفایی دارند، آنانی که داشته هایشان را گرو می گذارند، آنها صاحب حفره هایی تاریک، دالان هایی سیاه و خاک خورده از خاطرات و حرف های گفته و نگفته اند. می گویند اعتراف روح را از فرسایش روانی نجات می دهد، می گویند بزمان اعتراف گویی از درون حفره ها شعله های آتش زبانه می کشند و به خاکستری از تجربه ها بدل می شوند، در پس این هیاهوی و سوز و گداز انسان به کالبدی با روحی ساکن برمی گردد. گذشته ها، تلنبار شده ها، بغض ها و شکست ها از جان کنده می شوند و می سوزند و دل ها خالی می شوند و بعد از آن جا برای دوست داشتن باز می شود...
