شب به دور از چشمان تیز آگاهی
دوست داشتن در من جوانه می زند
آزادى در شاهرگ هایم فریاد می کشد
برمی خیزم
سینه چاک می کنم
به سوی تو می دوم
و آنگاه ششلول ها غنچه ها را نشانه می روند
یک، دو، سه
صدای انفجار
می افتم
در کنار گل های سرخ آزادى
و باز تاریکی نزدیک است.
اینجا همه ی ردپاهایم را
قفل می کنم و می روم
شما بمانید و شور زندگی
من می روم
این چیزی ست که
کلاغ قصه ها
خبرش را آورد
"هر که دلش تنگ است بکند و برود"
این مسیری ست که بر پای پیشانی من نشسته است
مثل شتری که جلوی هر دری می نشیند
اینبار نوبت من است
که بر بخت برگشته ام
ترمه ای سیاه بکشم
گویی کم آورده باشم
از جنگیدن بی سلاح
از حرف زدن بی هدف
از راه رفتن بی نفس
دنیا برای زندگی در اوج لطافت
جای خوبی ست
و گرنه صورت دیگر زندگی
بعد از مرگ
چهره می گشاید
تنگنای قالب های قبرستان
دست و پای بسته
و ضیافت موریانه ها
زندگی باید کرد....
دنیای اسکناس های بی ریشه
ما را دوشید و پوشید
حال
رخت هایمان بند در بند و آویزان
در انتظار تند باد
تند باد چرا؟
ما که پوچ ایم
با نفس های الف بچه ای
معلق می مانیم
پوچ ایم
شل و ول و وا رفته ایم
دنیا ما را دوشیده است،
هر چه پوست و گوشت و استخوان بود،
برایش بریدیم و شکستیم،
و او فقط دوشید، و زجر داد،
آى فلانی
خودمانیم،
تو خودت را چند وقت پیش دیده ای؟
...مطمئنی؟
زر نزن،
باقی مانده ی ما رخت های چرک و بو دار است،
ما نه ماییم
تو نه توایی
من نه منم
پوچ ایم...
عاشقی منم مثل همه عشق هایی بود که تو رمان ها می خونیم، یا شاید شبیه همه لیلی و مجنون هایی که تو دورواطرافمون می بینیم، خیلی هم کار سختی نیست، می تونیم با یه دور چرخیدن بین کافه های تاریک، سینماهای خالی، پارک های پیچ در پیچ، یا خیلی راحت تر پیاده روهایی که شبیه فرش قرمز زیر پای عشق با آنها هم قدم می شود، این رنگ های عاشقی را در چهره دید. عشق منم همین بود، تو پیاده رو راه می رفتیم، وقت می کردیم یه گوشه ای از پارک می نشستیم و زندگی پای ثابت حرف هایمان بود، دوست داشتن بود و آینده ...
زمان همیشه مرهم زخم های ما بود، اما زمان گذشت، دیگری اثری از زمان نبود، خلا بود...
و تابو بزرگی تراشید شد، توسط خودم، نگاری با چشمان سیاه، و به آن ایمان آوردم، که دست یافتنی در میان نیست، نمی دانم، عشق دیگران چگونه پا می گیرد، برای من در نطفه از هم پاشید، شبیه شکوفه درخت آلوچه که سرما می سوزاندش، دیگر هیچ میوه ای در کار نیست، باید منتظر ماند، شاید سالی دیگر، بهاری دیگر... و شاید عشق همین سوختن بی دلیل است، که بجز من کسی به یادش نمانده است، عشق من فقط صمیمیتی بی جا بود! ... فرض کن عشق در ایستگاه قطار پا بگیرد، و فقط لحظه ای فاصله ات با عشق صفر باشد، با سوت قطار فاصله زیاد می شود، تو می مانی، عشق کوچک، و ایستگاه قطار... کار دیگری نمی توانی بکنی، باید بنشینی و لحظه ای که عشق بر کمال بود را بنویسی، بدفعات باید نوشت تا چیزی از عشق کوچک تو جا نماند، حتی رنگ سرخ سنجاقی که بین بلوندی موهای پریشانش به چشم می زد، نباید فراموش شود، خال سیاهی که زیر آرواره های فکش پیدا بود، یا آن مانتو رنگ به رنگ، که پائیز را به یادت می آورد، حتی آن کوله پشتی ناز، نباید فراموش شود... این چنین باید عشق کوچک را به رویاها سپرد، و جای خالیش را در دل نگه داشت...
+ گوش می دهم Gulben Ergen-Eskiden Olsa
از شدت آتش، نوک چوب قر گرفته بود، به خیال خودمان داشتیم آتش بازی می کردم، اولین سالی بود که دختر و پسر با هم دور شعله های آتش جمع شده بودیم، به گمانم کوچکتر از آنی بودیم که غنیمت آن لحظات را بدانیم. اوج داستان؛ من ندانسته وقتی سعی میکردم کاه های خاکستر شده داخل آتش را زیرورو کنم، چوب از دستم در رفت، و در هوا چند معلق زد، و خورد به پینار، به چشم چپ دخترک یازده ساله، یادم نیست اولین واکنشی که انجام دادم چه بود، اما خوب یادم است که پینار زد زیر گریه و زاری و با سرعت از کنار من فاصله گرفت، وحشتناک گریه می کرد، من ثابت ایستاده بودم، فورا فکر خدا افتادم، و همه گناهم، پینار پیچید تو حیاط خانه شان، و بعد از لحظه ای، دیگر صدای گریه نیامد،...
گونه هایم سرخ شده بود، پیش همه سرشکسته بودم، احساس می کردم خدا امروز را وقت مناسبی برای تسویه حساب دانسته است، پاهایم خشک شده بود، کم کم حالیم شد چه کار کرده ام، عرق سرد افتاد به جان و تنم، ...گوشهایم دنبال صدای گریه پینار می گشت، دستم می لرزید، بین پاهایم رطوبت گرمی را حس می کردم، خواستم دنبالش بروم، دنبال پینار، ترسیدم، برگشتم کنار بچه ها، بچه ها نه می خندیدند و نه بهت زده بودند، ایستاده بودند و بی هیچ حرکتی وضع ناجور مرا می پایدند، سرشان فریاد کشیدم، مطمئن بودم خودشان بیشتر از دو بار شلوارشان را خیس کرده اند، اما اینها برای من مهم نبود، مهم پینار بود، چشم های زیبای او بود، شاید چشم هایی که هربار با دیدنش آبی دریاها در من جان می گرفت را، من با دستانم، از بین برده بودم...
فکرم پیش خدا بود، پیش گناهی که دیشب گرفتارش شده بودم، و تاوان گناهم! ولی آخر چرا پینار؟
Artist: Aimelle
روزها می روند
عاشقان نیز می روند و ترک دنیا می‌کنند
اما همیشه گوشه ای از ماجرای عاشقی، درختی سرسبز قامت برافراشته است
بیابان بی آب و علف هم باشد، در نقطه ای از سیاهی درختی خشک و بی برگ ایستاده است
این درخت کهنسال پای هر عشقی را که بگویی امضا می کند
او شاهد آواز ما بوده است
آوازی از آرزوهای نهفته در دل
چقدر آرزوهایمان دست یافتنی و نزدیک بود
پشت به درختی تنومند دادیم
تا آرزوهایمان را کنار هم جمع کنیم
چقدر سخت می شد، آرزوهایی را که تو دوست نداشتی را من خط بکشم
این درخت از ما به آرزوهای ما نزدیک بود
بام خانه رویایی ما بود، لیکن
ما ترکش کردیم
و هر کدام به سویی گریزان گشتیم
من به بیابان و تو به سوی گل و بلبل
من برای خودم و تو برای خودت دلیلی تراشیدیم
و ما از صحنه خارج شدم
اما کادر تصویر خالی نماند، یک درخت و یک نیمکت همچنان مقابل چشم هایی ضبط می شوند
و سال ها پای وعده های یکدیگر می ایستند
فقط کاری که می کنند این است که گاه به گاه می لرزند و خود را با تغییر رنگ فصل ها وفق می دهند
اما ما حساسیت می گیریم
و چشمانمان خیس می شوند، بی هیچ دلیل احساسی، نه اشک شوق است نه گریه و زاری
فقط
ما آدم ها زیادی حساسیم همین!
صدا را شنیدی؟
صدای تق کلاکت کارگردان بود؛
هشداری برای ما؛
که برخیزیم؛
و در کالبدی از ارواح ظهور کنیم؛
و برای لحظه ای درون قاب دنیا؛
نفس بگیریم،
می دانستی!
ما بازیگریم؛
و آنهایی که مقابل ما نشسته اند؛
مردم اند؛
مردم عجول اند؛
میل دارند هر چه هست و نیست را یکجا بدانند؛
بدانند که آخرین سکانس این روایت چیست!
تو و من زیر خروار ها گوشت و استخوان خواهیم ماند؛
شبیه همه داستانهای تراژیک؛
شبیه همه شهرهای زیر آوار؛
و تو قبل از هر چیزی دست گذاشته ای بر زخم های من؛
پریشانیم را احساس کن؛
من مبهوت تو و هزاران چشم بینا؛
دستپاچه شدم!
از بس که می پایندم؛
دیالوگم چه بود؟
چیزی یادم نیست، لعنتی؛
اینبار هم بجای خط ها و سطرها حرف تایپ شده؛
می گویم دوستت دارم؛
و تو نباید اشک بریزی؛
این رنگ هایی که به چهره داری آب می شود و بر گونه هایت جاری؛
بگذار بجای این چند سطر؛
شعری بخوانم؛
تا قطره های اشک که به راهند، شبیه مروارید بدرخشند؛
باید چند قدم نزدیک شویم؛
هر چند این فاصله ها زخم را نمک می پاشد؛
اما؛
مرا ملالی نیست؛
اینجا جای ست که زیر بی نوری،
پشت یک پرده مات؛
شایدم رنگ سیاه؛
تو به من ، من به تو پیوستم؛
و چقدر زمان برد که تو را می جستم؛
اشک ها را، درد ها را، و هر چه ناخوشی این دنیاست؛
چشم هایت را به رویش بر بند؛
و مرا احساس کن؛
دست های پینه بسته ام را؛
با صافی دست های ظریفت، مرور کن؛
و زیر لب مرا زمزمه کن ...
مرا زمزمه کن...
چند روز پیش با صدای ناله بچه گربه ای از خواب بیدار شدم، هنوز لرزشی در صدایش موج می زد، پشت در اتاق روی کاشی های طرح شطرنج دراز به دراز تنش را روی زمین کش داده بود و با دمش حساب و کتاب روزگار را این ور و آنور می کرد، گهگاهی پنجه ای بر سر مفلوک خود می کشید و بی اختیار به زمین می خورد و ما از خنده روده بر می شدیم. این صدا هر روز خواب چند دقیقه ای بین بیدار شدن از خواب و لنگیدن رو رخت خواب و بلند نشدن را زهرمارمان می کرد.
در عجبم چه شده که برای صدا زدن بچه گربه، گفتم؛ پِلیکا، بعد از آن هر چه قدر از ذهنم مدد گرفتم به پاسخی نرسیدم، چرا پِلیکا، چرا اسم دیگری از ذهنم در نرفت،....
یک هفته ای می شود میهمان سفره ما شده است، دیگر مادر به جای چهار نفر ، برای چهار نفر و نیم غذا می کشد و من مامور آب و نان دادن پِلیکای بازی گوش هستم، فقط در این مدت چیزی که با عقل آدم جور در نمی اید این است که نیم وجب گربه هر چقدر خورد و خوراک بهش بدهی می لنباند و هیچ ترسی از عاقبت الامور ندارد.
حتی عجیب تر از همه چی رنگ چشم ها و پلک ها و موی های اوست، رنگی شبیه تاری از طلا،درخششی حتی قابل وصف تر از یک شمش طلا، و همه این زیبایی وصف ناپذیر در رخسار گربه ای یکه و تنها.
هی دور خودم می چرخم،
صدای سائیده شدن استخوان های ریز و درشت بدنم را می شنوم،
یعنی پیر شده ام؟
پر شدن چشم ها با مایعی شبیه اشک،
از پشت خوابی نصف و نیمه،
آب مروارید است؟
یا اشکهایی که به وقتش گریه نکرده ام!
سردم است،
مرده ام؟
در جستجوی گرمایی ناچیز،
دست ها لای پاها و پاها جفت روی هم، چسبیده به هم،
روی هم می مالم،
این اولین شبی ست که هیچ فکری دم پر من نشده است،
از یاد رفته ام، شاید از یادها رفته ام،
نمی خوابم،
پاهایم جذب سردی گوشه های رخت می شوند،
چشمانم یک جا بند نمی شوند،
چهار کنج اتاق،
پنجره،
درخت سیب،
همه می لرزیم،
و من آرام آرام در خواب غرق می شوم،
و شاید این دم و باز دم،
آخرین فرصتی ست که داشته ام،
نفس هایی زیر سایه مرگ
