تبریز: غروب 18 اردیبهشت 1388

نورگیر از صبح الطلوح باز مونده بود، وقتی بستم صدای شاخه های درختها که جوری اعتراضی به هم می خوردند و وارد اتاق می شدند را لال کردم. ولی باز هم از پشت شیشه می شد دید که چقدر صدا می کنند. بایستی همه جا سکوت می شد، سکوت محض، تا بتونم روی کارم تمرکز کنم، فردا شب میان ازم تحویل بگیرن، نمی دونم چرا دستم به نوشتن نمیره، هر چقدر سعی میکنم بنویسم صدای تالاپ تولوپ قلبم میره بالا، بعد یهو انگاری کسی از پشت صدام میزنه، برمی گردم دنبال عقربه های ساعت می گردم، یک ماهه بیرون نرفتم، یک ماه فقط با صدای کارگرهای حفاری می دونم کی وقت صبحونس، کی وقت ناهاره، انقدرم تنبلی می کنم که پرده ها رو نمی زنم کنار یه کم حرارت نور خورشید بزنه به صورتم، شبیه اینایی شدم که سوء هاضمه دارن، مثل شیرسفید سفید شدم، هر وقت دراز می کشم وسط اتاق، می تونم جریان خونو تون رگ هام حس کنم، اینجوری می دونم که زنده ام، انقدر لاغرمردنی و ضعیف شدم که استخونام همدیگرو می خورنو می سابن، صاب مرده ام، شاید مثل سگ هایی که صداشون 2 نصف شب خوابو از چشام میگیرن منم باید زوره کنم تا کسی به فریادم برسه... فیلم زیاد دیدم ولی هیچ وقت فکر نمی کردم زندگی خودم فیلم بشه، اینایی که منو آوردن انداختن اینجا قلچماق تر از اونی بودن که بتونم از دستشون فرار کنم، راستیتش چند بار به ذهنم زد در برم ولی نشد، بار اول که فرصت بود فرار کنم پاهام منو یاری نکرد، بار دوم هم فراری در کار نبود فقط خواستم سر به سرشون بذارم، چون دیگه فهمیده بودم که راه فراری نیست، هر جایی هم برم مثل حیاط خونه ایناست، بازم مچمو میگیرن میندازنم تو یه خراب شده ای دیگه ...فقط یک وعده غذا میارن واسم، اونم اکثرا پیتزا، چیزی که اصلا با من جور نیست... برای اینکه ته معدمو بگیره چند تیکه میزنم ولی بقیشو از جلو پنجره می ریزم روی دیوار، پرنده ها میان و تیکه تیکه می برن، فک کنم اینجوری به همه گنجیشک ها و یا کریم ها غذا می دم، و خودم چیزی نمی خورم، میشه گفت دستی دستی دارم میرم به طرف مرگ، فقط چیزی که خیلی بهم می چسبه اینه که از پشت پنجره حیاط همسایه بغلی رو می پام، اصلا کل ماموریتی که اینا بهم دادن یک طرف، این ماموریتی که خودم به خودم دادم یک طرف، دختره تا میاد توی حیاط، از صدای قدم هاش می فهمم باید برم سر پستم، فقط یک سوم حیاطشونو میشه دید، وقتی غروب میشه دختره شروع می کنه به آواز خوندن، گوشمو می چسبونم به دیوار خونه و بهش گوش می دم، تا حالا ندیدم تو حیاط آواز بخونه، ولی کاش می خوند، از پشت دیوار صداش یجوری بم تره، دخترا خوبه صداشون جیغ تر باشه، مطمئنم از قضیه حبس من تو این خونه اصلا خبر نداره، یا صددرصد خبرداره که از ترسش هیچ واکنشی نشون نمیده، چند بار امتحان کردم، چند بار به دیوار مشت زدم و خواستم یه جوری پیامی بهش برسونم ولی جوابی نشنیدم، بنظرم بقیه گروه رو هم مثل من تو چند جا حبس کردن، نمی دونم تا حالا چند نفر کاغذ اعتراف رو پر کردن ولی من که هیچ دوست ندارم دست روی حقیقت بذارم و پنهونش کنم، خوب همه با چشای خودشون دیدن که تیر از چه زاویه ای زده شد.

وسوسه های خوب!

Dear Esmail,

We appreciate your interest in the program and hope to see you this summer!

Regards,
Kelly T. Wisnaskas

به سرم زده، می خواهم خیلی ساده کوله پشتی ام را بردارم و بروم... ولی نمی توانم، گیرم، تو زندگی چند داستان نیمه تمام دارم، یکی همین خودم و دیگری میناست....

بعضی چیزها

بعضی از شنیده ها خیس عرقم می کند، و بعضی دیگر شبیه این موسیقی، سرد است، و وجودم را شبیه قندیل یخی می تراشد،...

 شاید قطره اشکی بیاید و همه سردی ها را نارنجی پر رنگ کند...

پ ن: Sezen Aksu-Masum Degiliz

مثل گلبرگ های سرخ گل رز

خبر آمدن باران خیلی زودتر از خودش در حیاطمان پیچیده بود...

بوی باران یک روز قبل تر از قطره های باران به صورتم می خورد.

این را می شد از قیافه خاکستری و غمباد گرفته ی ابرها فهمید،

یا می شد از ژست سرحال درخت ها و گل های حیاط فهیمد،

و امروز خیس باران بودم،

قطره های آزاد باران از پیشانیم سر می خورد،

حال خوبی دارد، خنکی دارد، هوس دارد لامصب...

نکند با باران خاطره داشته باشی، 

دقیقه به دقیقه از خاطرات را می کوبد بر سر آدم،

گیج می کند آدم را

ولی باز هم حال خوبی دارد،

خنکی دارد...

دانه ای انار تازه

قطعا نمی شود از پائیز 89 تا همین چند روز پیش را در چند سطر خلاصه کرد، حتی به راحتی نمی شود از کنارش گذشت و کاملاً بی تفاوت بود، اما مگر چاره ای دیگر جز این نیز هست؟!.... نیست، خیلی زمان برد تا به این نقطه از زمان برسم، روزها گذشت، شب ها بلندتر شد، و درد من بزرگتر از یک سرخوردگی و یا ناامیدی بود، نمی شد هیچ جوری با آن تا کرد، گره سختی خورده بود، تلخی همه جا پا به پای من روی زمین کشیده می شد، آنقدری بود که سنگینیش را احساس می کردم، شانه هایم کج می شدند، کمرم خم می شد، و تلخی از درون مرا می خورد، شاید روزی می رسید، شبیه آهن قراضه ای زنگ می زدم، و اکسید می شدم و انحنای تمام خنده هایم خطی صاف می شد، اما گاهی دانه ای انار تازه، روحت را، سبک می کند، و تو خود به خود به پرواز می اندیشی، و تو خود به خود آسمانی می شوی...

سفید و سیاه

بعد از طوفان،

بعد از غرش آسمان علیه زمین،

این بار که آسمان زیر پای ماست،

پیامبری از دیار نیکان قدم در قلمرو احساس ما می گذارد،

از خیر می گوید و از نیکی،

اما؛

برای نداشته هایت تو را به صلیب می کشد،

تا تو قبل از مرگ، 

قبل از هبوطی دوباره

سیاهی ها را زمین بگذاری،

و بر رسالت او سجده کنی.

آه آنیمای من

اکنون یک آنیمای کاملم

حس لطیف و زنانه تو را تقلید می کنم

به پر و بال گل های گلدان های رنگی می پیچم، آبشان میدهم

شطرنجی های ایوان خانه را جارو می کشم

صندلی چوبی را کنار پنجره می گذارم

زیر گرمای آفتاب، می نشینم

و به جای تو شعر هایی را که برای من نوشته بودی را می خوانم

من گردی صندلی را با آنیموس درونم شریک می شوم...

و او خنده های زیبایش را....

جای تو و ماه خالی ست

چشم به راهم

منتظر ایستاده ام، و تنها عمل مفیدم این است که با تو و من رویا می بافم

زیر آسمان سیاهم

جای تو و ماه خالی ست

می بینی، تو نباشی

محتاجم به دیدن هلال ماه

به دیدن هزاران آرزویی که با تو به سینه روشن ماه سنجاق کردیم

می دانم تا شب است و نور مهتابی ماه بالای سر ما می تابد

مرا، 

آرزوهایمان را فراموش نخواهی کرد

طفره نرو! 

رک و رو راست باشیم بهتر است...

 

پ ن : گوش میدهم Sebnem Ferah-Yalniz

مینا- قسمت دهم

ادامه مطلب

برای آقاعمی

امروز آخرین روزی بود که اعلامیه های درگذشت آقاعمی روی دیوار مسجد چسبیده بود، و من آخرین نفری بودم که دست گذاشتم بر روی سنگ قبرش، چند باری فاتحه خواندم برایش، همه رفته بودند، یک من بودم و یک قبرستان، قبل از اینها فکر می کردم، عمو وقتی از پیش ما می رود، تنها می ماند، اما روی همه سنگ قبرها اسم و فامیل ما بود، پدرش، مادرش، خواهرش، برادرش و... و چه غریبانه بود، اکنون عمو پیش خانواده اش بود، شاید دلتنگ آنها بود که این چنین رفت...

زانو زدم و کنارش نشستم، آیه ای از قرآن را از حفظ خواند، تفسیرش را گفت، و رو کرد به زن عمو و پرسید، این آقا پسر کیست؟ در جوابش گفتند، پسر برادرت است، دستش را بوسیدم، و او دستی به موهای من کشید، دلم خواست عکسی به یادگار با عمو بگیرم، اما دستم می لرزید، حسم این بود یکی از دنیایی دیگر سعی می کند انگشتان مرا بین دستانش فشار دهد، تن نحیف و استخوانیش با ما بود، اما حافظه اش بین هزار و سیصد و چهل می چرخید، بین کوچه  و خانه های کاه گلی... قبل تر ها یادم است، دلتنگ خانه بود، هر جا می رفت، سراغ خانه پدرش را می گرفت، او خوب بود، او سال های جوانی اش را مرور می کرد و گاهی گوشه ای از خاطرات را به گوش ما می رساند، وقتی می رسید به نام مادر، گریه اش می گرفت، وقتی می گفت خدا، سردی تمام تنم را می پوشاند... آقا عمی رفت، مردی که ریش سفید محله بود، و همیشه بعد از نماز پشت میکروفن مسجد دعا می خواند، رفت... 

من برای عمو خوشحالم، شاید بعد از این همه سال آغوش پدر لذتش از دنیایی بودن بیشتر باشد...