بعضی از شنیده ها خیس عرقم می کند، و بعضی دیگر شبیه این موسیقی، سرد است، و وجودم را شبیه قندیل یخی می تراشد،...
شاید قطره اشکی بیاید و همه سردی ها را نارنجی پر رنگ کند...
خبر آمدن باران خیلی زودتر از خودش در حیاطمان پیچیده بود...
بوی باران یک روز قبل تر از قطره های باران به صورتم می خورد.
این را می شد از قیافه خاکستری و غمباد گرفته ی ابرها فهمید،
یا می شد از ژست سرحال درخت ها و گل های حیاط فهیمد،
و امروز خیس باران بودم،
قطره های آزاد باران از پیشانیم سر می خورد،
حال خوبی دارد، خنکی دارد، هوس دارد لامصب...
نکند با باران خاطره داشته باشی،
دقیقه به دقیقه از خاطرات را می کوبد بر سر آدم،
گیج می کند آدم را
ولی باز هم حال خوبی دارد،
خنکی دارد...
قطعا نمی شود از پائیز 89 تا همین چند روز پیش را در چند سطر خلاصه کرد، حتی به راحتی نمی شود از کنارش گذشت و کاملاً بی تفاوت بود، اما مگر چاره ای دیگر جز این نیز هست؟!.... نیست، خیلی زمان برد تا به این نقطه از زمان برسم، روزها گذشت، شب ها بلندتر شد، و درد من بزرگتر از یک سرخوردگی و یا ناامیدی بود، نمی شد هیچ جوری با آن تا کرد، گره سختی خورده بود، تلخی همه جا پا به پای من روی زمین کشیده می شد، آنقدری بود که سنگینیش را احساس می کردم، شانه هایم کج می شدند، کمرم خم می شد، و تلخی از درون مرا می خورد، شاید روزی می رسید، شبیه آهن قراضه ای زنگ می زدم، و اکسید می شدم و انحنای تمام خنده هایم خطی صاف می شد، اما گاهی دانه ای انار تازه، روحت را، سبک می کند، و تو خود به خود به پرواز می اندیشی، و تو خود به خود آسمانی می شوی...
اکنون یک آنیمای کاملم
حس لطیف و زنانه تو را تقلید می کنم
به پر و بال گل های گلدان های رنگی می پیچم، آبشان میدهم
شطرنجی های ایوان خانه را جارو می کشم
صندلی چوبی را کنار پنجره می گذارم
زیر گرمای آفتاب، می نشینم
و به جای تو شعر هایی را که برای من نوشته بودی را می خوانم
من گردی صندلی را با آنیموس درونم شریک می شوم...
و او خنده های زیبایش را....
امروز آخرین روزی بود که اعلامیه های درگذشت آقاعمی روی دیوار مسجد چسبیده بود، و من آخرین نفری بودم که دست گذاشتم بر روی سنگ قبرش، چند باری فاتحه خواندم برایش، همه رفته بودند، یک من بودم و یک قبرستان، قبل از اینها فکر می کردم، عمو وقتی از پیش ما می رود، تنها می ماند، اما روی همه سنگ قبرها اسم و فامیل ما بود، پدرش، مادرش، خواهرش، برادرش و... و چه غریبانه بود، اکنون عمو پیش خانواده اش بود، شاید دلتنگ آنها بود که این چنین رفت...
زانو زدم و کنارش نشستم، آیه ای از قرآن را از حفظ خواند، تفسیرش را گفت، و رو کرد به زن عمو و پرسید، این آقا پسر کیست؟ در جوابش گفتند، پسر برادرت است، دستش را بوسیدم، و او دستی به موهای من کشید، دلم خواست عکسی به یادگار با عمو بگیرم، اما دستم می لرزید، حسم این بود یکی از دنیایی دیگر سعی می کند انگشتان مرا بین دستانش فشار دهد، تن نحیف و استخوانیش با ما بود، اما حافظه اش بین هزار و سیصد و چهل می چرخید، بین کوچه و خانه های کاه گلی... قبل تر ها یادم است، دلتنگ خانه بود، هر جا می رفت، سراغ خانه پدرش را می گرفت، او خوب بود، او سال های جوانی اش را مرور می کرد و گاهی گوشه ای از خاطرات را به گوش ما می رساند، وقتی می رسید به نام مادر، گریه اش می گرفت، وقتی می گفت خدا، سردی تمام تنم را می پوشاند... آقا عمی رفت، مردی که ریش سفید محله بود، و همیشه بعد از نماز پشت میکروفن مسجد دعا می خواند، رفت...
من برای عمو خوشحالم، شاید بعد از این همه سال آغوش پدر لذتش از دنیایی بودن بیشتر باشد...
شب است؛
و من در وسعت مزرعه سبز گندم دراز کشیده ام، ساقه های گل قاصدک در دستانم، و چه عجیب است، قاصدک های لیلةالرغائب. لحظه ای‌ست که زانو می زنم و هزاران هزار تار ابریشمی را از عمق وجودم فوت می کنم، و می نشینم به نظاره هندسه این گل خوش، به دیدن قاصدک هایی که، نرم نرم بین زمین و آسمان معلق می مانند، و من نفس نفس می زنم تا به مقصد رسیدنشان را ببینم، و دیری نمی پاید که از نگاه من جدا می شوند، محو می شوند، چشمانم را می بندم، گو اینکه روحم ارضا شده است، می سپارمشان دست آنکه باید! او خود می داند خبر قاصدک ها را باید زود زود بدهد، عمر قاصدک ها کوتاه است...شاید فردا دیگر قاصدکی در کار نباشد...
پ ن: برای فراخوان وبلاگی شب آرزوها
عاشقی منم مثل همه عشق هایی بود که تو رمان ها می خونیم، یا شاید شبیه همه لیلی و مجنون هایی که تو دورواطرافمون می بینیم، خیلی هم کار سختی نیست، می تونیم با یه دور چرخیدن بین کافه های تاریک، سینماهای خالی، پارک های پیچ در پیچ، یا خیلی راحت تر پیاده روهایی که شبیه فرش قرمز زیر پای عشق با آنها هم قدم می شود، این رنگ های عاشقی را در چهره دید. عشق منم همین بود، تو پیاده رو راه می رفتیم، وقت می کردیم یه گوشه ای از پارک می نشستیم و زندگی پای ثابت حرف هایمان بود، دوست داشتن بود و آینده ...
زمان همیشه مرهم زخم های ما بود، اما زمان گذشت، دیگری اثری از زمان نبود، خلا بود...
و تابو بزرگی تراشید شد، توسط خودم، نگاری با چشمان سیاه، و به آن ایمان آوردم، که دست یافتنی در میان نیست، نمی دانم، عشق دیگران چگونه پا می گیرد، برای من در نطفه از هم پاشید، شبیه شکوفه درخت آلوچه که سرما می سوزاندش، دیگر هیچ میوه ای در کار نیست، باید منتظر ماند، شاید سالی دیگر، بهاری دیگر... و شاید عشق همین سوختن بی دلیل است، که بجز من کسی به یادش نمانده است، عشق من فقط صمیمیتی بی جا بود! ... فرض کن عشق در ایستگاه قطار پا بگیرد، و فقط لحظه ای فاصله ات با عشق صفر باشد، با سوت قطار فاصله زیاد می شود، تو می مانی، عشق کوچک، و ایستگاه قطار... کار دیگری نمی توانی بکنی، باید بنشینی و لحظه ای که عشق بر کمال بود را بنویسی، بدفعات باید نوشت تا چیزی از عشق کوچک تو جا نماند، حتی رنگ سرخ سنجاقی که بین بلوندی موهای پریشانش به چشم می زد، نباید فراموش شود، خال سیاهی که زیر آرواره های فکش پیدا بود، یا آن مانتو رنگ به رنگ، که پائیز را به یادت می آورد، حتی آن کوله پشتی ناز، نباید فراموش شود... این چنین باید عشق کوچک را به رویاها سپرد، و جای خالیش را در دل نگه داشت...
+ گوش می دهم Gulben Ergen-Eskiden Olsa
خیلی بیش از حد، تحمل خیلی چیزهارو ندارم... خوب مثلاً می تونم بگم، تحمل ندارم وسایل اضافی رو میزم باشه، اصلا دوست ندارم از خودکار آبی دو سه تا داشته باشم، یکی باشه کافیه، برای همین هر وقت خودکار یا راپید می خرم تا قطره آخرش رو می نویسم و اتود می زنم تا کامل تموم بشه و بعد اونه که میرم و یدونه نوشو می خرم، تو خیلی از وسایل شخصی و گاهی غیر شخصی هم همینطورم، یعنی امکان نداره سفر برم و وسایلم بیشتر از یه کوله پشتی باشه! البته کم تر از یه کوله پشتی هم نمیشه!
نمی دونم چرا؟ ولی گاهی حس می کنم، هر چیزی که عملکرد بهتری نداشته باشه، اضافیه و باید دور ریخته بشه، پیرهنی که یه روز برای پوشیدنش له له می زدم رو خیلی راحت می تونم جرش بدم و جای دستمال باهاش، ماشین حاجی رو پاک کنم.
واقعاً چقدر آت آشغال دورواطراف ما رو پوشونده؟!
هر سال یکبار انبارها و گاراژ حاجی رو تر و تمیز میکنم و هر بار اندازه یه نیسان ازش وسایل اضافی سوا می کنم، گهگاهی هم می افتم به جون وسایل خونه و جهیزیه مامان، هر چی وسایل کهنه و به درد نخور باشه میریزم دور، بوده گاهی از بین همین وسایل، یه اشیای باحالی هم پیدا کردم و گذاشتم تو اتاق خودم... نمی دونم یه شعاری بود میس ون د روحه می گفت که، "کم تر، بیشتر است" واقعن بهش ایمان دارم و نه تو زندگی مادی بلکه تو مسایل روحی هم از همین خط پیروی می کنم.
شبیه این تو روابط اجتماعی هم دیده میشه که آدم های اضافی توی زندگیم ندارم، یعنی دورواطرافم اصلا شلوغ نیست، یا اصلا پاتوقی ندارم، ارتباطم خیلی کمه، در حد اینکه یک روز یا بیشتر گوشی رو بذارم بمون روی تخت خواب، و بعد از یک روز برگردم دوباره همه دنیای مجازی و پیامک و پی وی رو چک کنم، چیزی یا کسی دلواپسم نبوده، در مقابل خودم هم همینطوریم یعنی ممکنه نزدیکتریم دوستم رو تا چند هفته خبری ازش نداشته باشم، یعنی تو این زمینه اصلا استعدادی ندارم که پا پیش بذارم و جویای احوال دوستان بشم...
شاید یه نوع وسواسه، مطمئنم این کارهای من به کسی ضرری نمیزنه، چون پدر ته دلش اطمینان داره که من چیز بدرد بخوری رو نمی ندازم دور، و حتی خیلی خوشحاله که انبارهاشو تمیز می کنم، مادرم هم همینطوره ولی مادره و خونه دار خانواده، بعضی وقت ها کمی شاکی میشه...
+پ ن : تو دنیای وبلاگ نویسی هم همینطوره، با شوق و ذوق خیلی از وبلاگ ها رو می خونم، ولی خیلی نادر مشاهده شده نظر بدم، به اصطلاح خاموش می خونم، البته یه جاهایی از این اخلاقم خوشم می یاد ولی خیلی جاها بوده و هست که هیچ دل خوشی ازش ندارم...
البته خدا رو شکر وبلاگ هایی که می خونم اکثراً بین صد وبلاگ برتر شدن و بابت همین موضوع خوشحالم...
زانو هایم می لرزند، چشمانم می سوزند، می دانم خسته ام، می دانم از صبح خروس خوان تا پای اذان مغرب سر پا ایستاده ام، می دانم من نیز همچون برادرم باید در خواب باشم، استراحت کنم، تا فردا قبراق و سرحال سر مزرعه حاضر باشم، اما خوابم نمیگیرد، همین که چشم می بندم، خنده ات گرفتارم می کند، زود باز می کنم، دوباره می بندم، در تاریکی، تو تنها روشنایی باقی مانده در چشمانم هستی، و این بازی برای من ادامه دارد...
و فردا وقتی با صدای سرد و ناجور تراکتور بیدار می شوم، سلانه سلانه پله ها را پایین می روم از اینکه خوابیده ام ، خجالت می کشم، یاد نوازش های تو حالم را کمی خوب می کند، مقابل رخت های رنگ به رنگ کار می ایستم، سوشرت چهار سال پیش را در دستم می گیرم، و اولین روز ها یادم می آید، خاطرات زنده اند، آنهایی که خاطرات را می سازند، کهنه شده اند، از بین رفته اند، این سوشرت از آنهایی ست که هنوز پیش من ماندگار شده اند، از آنهایی ست که چهار سال با عشق می گردند و بعد از آن در دنیایی دیگر بجای لباس کار، سواری می دهند، خوبی شان این است که یاد عشق در آن ها جاودان می ماند، اما ناچارم، باید بپوشم، تا تو را با خود همراه کنم، ... وقتی لباس کارهای خاکی را می پوشم، و موهایم به هم می خورد، تویی که حالت موهایم را با دستان ظریفت مرتب می کنی، دستهای تو، شدت باد و سرما طاقت فرسای صبح را می گیرد، با من سوار تراکتور می شوی، و برای من آواز می خوانی، من بلند بلند تکرارت می کنم... مه غلیظ تا یک متری را برایمان سد می کند، و تو در تنهایی این دنیا مرا بغل میکنی، گرمی دستانت را حس می کنم، و بوی عطرت... بی خوابی من دلیل دارد...
برای نود و پنج نوشتن سخت است، این روزهای آغازین سال نو، سال نویی که هر چند برای من چند روز قبل تر از روز اول بهار شروع شده بود، دلم را به رعشه انداخت، من برای نود و پنج خیالات زیادی بافته ام، اما نوشتن نود و پنج، نوشتنی که هیچ رنگی نو به تن نداشته باشد، و چنگ زده باشد به بوی نوشته های کهنه، نوشته هایی که از هشتاد ونه آغاز شده اند، هیچ خرسندم نمی کند، امروز جمله ای خواندم، گفته بود، هر چه در گذشته، تلخی و شکست دارید بگذارید همانجا بمانند، هی با خودتان نکشید آنها را، گذشته ای که هیچ تعهدی به شما نداشته، همان بهتر که همانجا بماند و بگندد، نه اینکه وارد حال و آینده شما بشود، و این روزهایی را که می تواند هر صبحش، نوید روزی پر امید برای شما بشود را زهرمار کند...
برای نود و پنج نوشتن سخت است، وقتی تسلیم این می شوم، که باید خود را از "تو" جدا کنم، سخت می شود نازنینم... می بینی باز آخر قصه، آنجایی که پسرک تصمیم می گیرد از همه چیز دل بکند، پای تو در میان است، باز در این حوالی نام "تو" غوغا می کند...
- داستان کوتاه (۸۹)
- خود درگیری (۴۴۶)
- جامعه درگیری (۱۸۴)
- دیالکتیک هایمان (۲۷)
- شبه شعر (۱۲۷)
- داستان مینا (۱۹)
- رادیو بلاگیها (۵)
- سینماتوگراف (۵)
- دفترچه یادداشت (۷)
- دفترچه سیمی (۲)
- یادداشت روزانه (۱۵)
- تئاترولوژی (۵)
- فوتوتکست (۱۰)
نوشته های چند روز پیش