نمی شود
غمگین بود!
می خندم و خوشحال خواهم بود که روزی پیش تو با تو شکوفه های بهاری درخت آلوچه که آن گوشه حیاط برای تو نگه داشته ام را بچینیم!
بچینیم و با صدای بلند بخندیم ، بگویم و بشنویم و خسته شویم . .. همه اش با تو و در کنار تو
روزهایی که بیشتر تو خودم هستم و این خیالات تکراری چپ و راست با من به این سو آن سو کشیده می شوند ، درد عجیبیست.. این روزها سر مزرعه زیر آفتاب خودم را چنان از خود بی خود ، سلانه سلانه اسیر کلمات مبهم می کنم که گویی زبانی دیگر است گویی نخوانده ام که الفبا از الــــــف است الف مثل آفتاب .... فکرهایی که هر از چند گاهی من را به دنبال کورسوی خودشان می کشانند مثلا فکر این که من که دور از دنیا در دنیای کوچک خود می چرخم دنیای آنها چطوره ؟ ساکته ؟ ایستاده ؟ یا باز فیلم تکراری و تلخ مرگ و جنگ را از اول باز می بیند.. واقعاٌ دنیای آنها وقتی من نیستم حالش خوبه ؟.....
دنیای من وقتی میرم سر مزرعه با دنیایی که تو داری فرسنگ ها فاصله دارد فرسنگ ها راه دارد آن هم راه خاکی .... من پسرک مزرعه آفتاب و تو دخترک کوچه پس کوچه های شهر تاریک، شهر مکعب های سیاه ...........................
ستاره ها هر چقدر نزدیک باشن زیباترن ، روشن ترن
ستاره ها هر چقدر دور باشن .....
ستاره ی من حالا از من خیلی دور شده ، دیگه درکش نمی کنم ، حرفاشو نمی فهمم
ستاره صدایت می کنم ، می شنوی !؟ یا که دوریم ، می خوانی نامه ام را !؟
ستاره ،آسمانم شب و روز پر بود از روشنی ات
اما حالا حتی شب ها وقتی به سقف اتاقم خیره می شوم چهره از من می پوشانی
ستاره می آیی یا می روی !؟
ستاره می دانی یا نمی دانی !؟
ستاره روشنی یا که تیره !؟
نمی دانم، هرچه بودی من آن را طالبش بودم .
نمی دانم چرا همیشه راهم کج می شود به سوی تو ؛
نمی دانم چرا احساس ،عقل از سرم می برد ؛
امروز باز از همان جای همیشگی ، جایی که با تو بودن را یافتم ،گذر کردم
نگاهم را دور می کردم از نیمکت فلزی ، از درختان کاج ، از نگهبان پارک
نگاهم دست خودم نبود
نگاه کردم ، تو نبودی ، تنها نشسته بودم
با همان کاپشن ، با همان کیف ، با همان کفش
شاید از همان آخرین بار همان جا ، جا مانده ام
حرفهایم را ،آنچه در بغض شب هایم نهفته است را روی تکه کاغذی می نویسم هر چه باشد خوب باشد، بد باشد.... به این که هنری باشد یا نه، اصلا توجه نمی کنم .......می نویسم می نویسم می نویسم
نمی دونم باور داری این ها حرفهای یخ بسته روزهای تنهایی منه ،باور نمی کنی! آره به قیافه ام به جنس مذکرم نمی آید، نمی آید تنهایی رو حس کنم ....
اینارو گفتم چون می خوام امشب راحت بخوابم ،فکرم ،خیالم، پیش کسی نباشه .... یه امشبو بی خیال
(مچکرم)
وقتی که جلسه ی اول ترم باشه
وقتی که برسی دم در کلاس
وقتی که ببینی کسی به جز تو نیست
آره ، وقتی که کل برنامه روزانه ات خلاصه بشه تو درس و مشق
باید خوب بفهمی ! که خیلی تنهایی .... خیلی
وقتی که کسی رو نداشته باشی ، تا برات وقت بذارِ
وقتی که کسی رو نداشته باشی تا فکرش پیش تو باشه
مطمئن باش ، تنهایی !
کتابخانه دانشگاه
می نویسم ، پاک می کنم
تو را آری تو را می نویسم
که چرا اونایی که خیلی دوست دارن اونایی که حتی از خودشونم یکی رو بیشتر دوست دارن ،اونا چرا همیشه سردی قلم ، سردی بدن رو باید تحمل کنن
داشتم فکر می کردم دلیل این همه دوست داشتن چیه ، دارم به یه سر نخایی می رسم دلیلش تویی ، تویی که بی اعتنایی رو از منم خوب بلدی ، اولا این جزو کاراکتر شخصیتی من بود من بودم که حرف دلمو پشت موج دیوانه کننده سکوت پنهان می کردم ولی دیدی که کم آوردم حالا مثل بچه ها همه چیز رو با تو ، در کنار تو می بینم
حالم خوب نیست ........
دیگر نیستی و ببینی
که چقدر ساکتم
داشتم به وقت هایی که بی تو بودم فکر می کردم
جالب اینجاست کلاً یادم رفته ، یادم رفته قبل آشنایی با تو زندگی چه شکلی بود
آخر سر هر چقدر هم جنگیدیم باز تسلیم این سرنوشت بی احساس شدیم ، هر چه قدر افسارمان می کشد ما سریع تر رام می شویم
رام شدن کار من نبود ، من فکرم پرواز بی پروا بود ، اما نشد.
باشد بیهوده فکر پرواز نکنم
آن هم پرواز بی پروا
----------
پایانه مسافربری تبریز- اتوبوس تبریز اردبیل ساعت 12:03
دیگر کسی منتظرم نیست
چمدان را بسته بودم
منتظر بودم صدایم کند
خبری نشد
آمدی !
صدایم کن
پشت در منتظرت مانده ام
نگران نباش یادم نرفته است
چیزی برای جا گذاشتن ندارم " خیالت راحت"
همیشه مثل زیرباران قدم زدن ، بی خیالِ بی خیال
مرا منتظر می گذاری
ومن در غربت وجودت...... .تورا میهمان خیالم می کنم
شاید آمدی
من که منتظر هستم ... .. . بیا
