تنبل خان

 تنبل نام گرفتنش عجیب است او سرسخت بود او مرد کار بود و کار می کرد و نمی گفت چیست کار امّا این چند روز باقی که باید بنشیند و سر به زیر آورد و تکلیف این تکلیف ها را مشخص کند تا چیزی را که خودش می خواست امروز بر زمین نگذارد ، می خواست مقاله های علمی اش را کار کند امّا احساس از کله صبح با نردبان اراده ی او بر کله اش سوار شده است و او را از این فعالیت علمی اش به دور می کند ، آه که چقدری حوصله کم آورده است آه که چقدری اعصاب ندارد این ، کاش  او را  آرامشی دو چندان نصیب می شد و آه که او چقدر تنها شده است این روزها که کسی نیست حتی حالش را صبح ها با خبر شود حالا شب ها را بی خیال که بحث بر سر آن هدر است و آه آخر که او چقدری کودک است او چقدری فریب می خورد.

عروسک ها حرف زدن بلد بودن

از نقطه ای این نتوانستن شروع می شود ، جایی که کلمات تنهایی را تحمیل می کنند و من یاد عروسکی می افتم که شبانه های فروشگاه اسباب بازی را سپری می کند ، آنجا پر از عروسک بود و همه رنگ پلاستیک و پارچه به چشم می خورد امّا کمی می لنگید ، به هیچ کدام حرف زدن یاد نداده بودند ، راه می رفتند امّا الفبایی در ذهنشان نبود .  عروسک تنها گوشه ای شعرهای بچه های فلان مهد کودک را هی تکرار می کرد ، خوب ازبر بود ! کسی نبود تا صدایش را بشنود، رفته رفته صدایش نویز می گرفت و قطع و وصل می شد هی . و یک آن بود که فهمید برای چند سال در همان گوشه خاک انبار عروسکها را هی به مشامش آشنا دیده است و باز کسی نه صدایش را شنید و نه کسی او را برای بچه اش خرید . بیچاره عروسک باتری پشت کمرش تاریخ انقضایش تمام بود انگار صدایی که بر تنش رعشه می گذاشت تمام شد و او نیز شبیه عروسک ها شد و او نیز فقط راه رفتن بلد بود .

کاش عروسک ها شبیه هم نشوند.

خوشحالی عارضه دارد

چقدر بد می گذرد این روزها ، این سال ها ، و حتی این زندگی ها . شاد می شویم ناراحت می شویم و این ها همه با یک غروب آفتاب جایشان عوض می شود .، انگار دست خودمان نیست و این یک چرخه است ، نمی دانم ، نپرسیده ام چرا ناراحت شدن یا خوشحال بودن این همه عارضه دارد.

خاطیِ خاکی

تکلیف من و تو چیست ؟ تا کی چشم در چشم یکدیگر بدنبال بهانه ای برای محبت برای مردن برای همدیگر خواهیم گشت ! تا زمانی که کور شده باشیم ؟ ! این انصاف است ! برای دوست داشتن بهانه می خواهد ؟ نه من برایت مغرور هستم و نه تو برای من ، دستهایم را بگیر و مرا به اقلیمت راه ده تا که در کنارت تنها موجود خاکی این کره خاطی باشم، یا شاید من خاطی باشم .

خواسته

دقایقی که این روزها ثبت می شوند برای فرداها سبب خنده هایی زیر لب یا گریه ها و بغض هایی ناتمام خواهند شد . اکنون چرا خاطراتمان همه پر از امید نباشد ! مثبت نباشد چرا باید غصه خورد !؟ به خاطر بشر ؟! به خاطر انسانی که برای خودش آرزوها ، خواسته ها دارد و نمی شود آرزوها و خواسته هایمان با هم هم سو یا حتی یکی باشد و نمیشود کسی را مجبور کرد که خواسته اش شویی یا خواسته ات باشد اینها همه درسهایی ست که غفلت کردند و به ما یاد ندادند و به جای آن تمام سریال هایشان با غم و غصه و دوری و بالاخره با عروسی پایان می یافت ... می گفت باید گریه کنی باید قید همه چیز و همه کس را بزنی تا بتوانی به خواستت برسی یا بتوانی خواسته ی کسی باشی یا کسی خواسته ات باشد..پس نتیجه ی تا اینجای زندگی من چیست ؟ نتیجه چنین است : اگر به وجودی برتر از خودت اعتقاد داری اگر به خدایی اعتقاد داری پس بدان او خود همه چیز را مناسب و به جا و در زمان خودش در اختیارت قرار خواهد داد پس عجله نکن ! تو می خواهی و خواستنت خالص است و آلوده هوس نیست پس نگران نباش بنشین و منتظر باش تا که روزی روشن سر رسد، آن روز است که این نوشته ها را می خوانی و از این سماجت های بی خودی در دل غوغایی به پا خواهد شد .

تصمیم آقازمان

می گویم می گوییم که زمان حلال مشکلات است بسپار به گذر زمان خودش تکه های پازل را کنار هم جور خواهد کرد یعنی منتظر بمانیم تا ببینیم زمان چه تصمیمی دارد امّا نمی ترسی ؟ روزی برسد که حسرت این زمان های از دست رفته را خوردن بشود مسئله ، بشود دلسردی یا نمک روی زخم  ، من از این می ترسم روزی زمان تصمیمی مضحک گرفته باشد حال خنده نخواهم داشت ، کم پیدا می شود با این مسئله کنار بیایند ، سخت است و شاید ناممکن. می دانی ،دلم می خواهد همه تغییر کنیم کمی بزرگ شویم کمی سن و سال روی چهره هایمان کار کرده باشد یا نقاشی  روی بومش مرا درلحظه ای که به هوش می آیم ترسیم کند و آن گاه کاش صدایی که بالای سرم فرکانس دارد صدای ناز تو باشد .

مرغ مهاجر ..

یاد دارم آن جمله ای که سر سررسیدم بود در همان صفحه ای که روز تولدت بود ، جمعه بود و تو آن را نوشتی " زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد " نمی دانم نوشتند از چه بود این که می نوشتی ما کنار هم بودم یادت هست شاد بودیم ، چرا این را نوشتی ؟ چرا مهاجرت؟ نکند می دانستی که این پرندگان نمی رسند ! پس چرا غرورت را پای من خرد کردی چرا مرا دوست داشتی !؟ دوست داشتنت موقتی بود ؟!پشیمان شده ای ؟! .............................

من چشم انتظارت مانده ام برنمی گردی ؟!

"خدا جونم خیلی دردسر دادم بهت این ماه هم اونی که گفته بودی رو انجام دادم با اینکه درست درمون کاملِ کامل نشد امّا می دونم که قبول داری ، خدا جونم تشویقی بده،  یه سرو سامونی به زندگی من نمی دی!  من چرا این طوری بلاتکلیف موندم ! می خوام کمکم کنی ! خدا جونم دوسِت دارم !"

می رسیم یا .... ؟!

بینگار که همه چیز تمام شده باشد و دیگر چیزی برایت مهم نباشد، این چنین دورانی برای هر فردی چندباری تکرار می شود من هم اکنون در یکی از این تکراری ها ایستاده ام یاد روزهایمان می افتم ، بغض می کنم انبساط تنم سرما دارد و فکروخیالم پیش همان روزهای سرد

زمستان بود نیمکت بود و ما و چه غریبانه همدیگر را می خواندیم و یقین که نمی دانستیم جدایی روزی سرخواهد رسید یا لااقل من نمی دانستم ، چقدر رویاها می بافتیم و همانجا جا گذاشتیم ، یادت هست من از خدا چه چیزی می خواستم ، یاد داری که خدا به هر دویمان چه قولی داد آن ها همه صحنه هایی است که نقش اولش تو بوده ای ، گریه هایت ، خنده هایت و آن شیطنت ها مگر نمی گویند کسی که از ته دلش بخواهد روزی به خواسته اش می رسد ، من تو را از همان اعماق وجودم می خواهمت و میدانم که تو نیز مرا می خواهی! نمی خواهی ؟ ! ............. ببخش من کمی دیوانه وار زندگی میکنم جای دیگران می نشینم و مکالماتم را ناقص نمی گذارم یعنی روال چنین شده است ، و حالا من نمی توانم جای خالی ات را  با کسی پر کنم .  مرا ببخش.

پسرک درد دارد انگار..

این همه حرف این دپوی پراز دردنوشت همه از آن پسری 22 ساله ، جوانی از روستایی در اردبیل است که از همین عنفعوان جاهلیتش دچار گرفتاریست و چشم به قضا و قدر روزگار موهایش سفید خواهد شد و این پسرک را از پای در خواهد آورد ، پسری که همه چیزش دست سرنوشت گرو مانده است و در این ورطه ی آزمایش ، امتحان پس می دهد ،بیچاره است به خدا ، او مقصر چیست؟ او میوه کدامین درخت ممنوعه را چیده است که این چنین در زندانی از خاطرات و آرزوها روزهایش را به شب می رساند و این چنین امیدوار در انتظار رقم خوردن سرنوشتی پر از احتمال.

خدایا کمکش کن ! تنهاست !

بدقلق

از خلقتی به نام بشر تعجب می کنم ، روزی می شود از شادی و خرسندی روی زمین بند نمی شود و روزی از یاس و ناامیدی نای بلندشدن ندارد ، انگار زمین به ماتحتش چسبیده باشد و گاهی می شود که در خلاء باشی ، نه شاد باشی و نه ناراحت ، کمی تشویش دارد ذهنم ، نمی دانم این حال من چرا پایان ندارد عادت هم نمی کنم ، با هیچ کدام خوی نمی گیرم . و این روزهای من اینگونه می گذرد ،از ظاهر زندگی من شاید دور باشد ،طرز زندگی ام شاید زمخت باشد امّا همه ی اینها هزاران بار از صبح تا صبح بعدی بر من نازل می شوند . نزدیک به صبح غوغا می شود پنداری که اتفاق مهلکی افتاده است امّا چنین نیست ، روح من کمی بد قلقی کرده است ، و حال من خوب است .